Vijf jaar geleden zat ik met mijn bijna 41 weken zwangere buik in de wachtkamer van de verloskundige. Ik wilde dat ik al bevallen was en tegelijkertijd dat ik nooit zou bevallen. Dat er niets zou veranderen aan het comfortabele leventje dat ik had. Ik was bang voor wat er komen ging. Er zat een andere vrouw in de wachtkamer, met een nauwelijks zichtbaar buikje en een peuter van nog geen één.‘Valt het een beetje mee?’, vroeg ik haar een beetje onhandig. Ze keek me niet begrijpend aan: ‘wat bedoel je?’. ‘Om een kind te hebben, valt dat mee?’ drong ik aan. ‘Het is het mooiste dat mij ooit is overkomen’ antwoordde ze stralend terwijl ze bij de verloskundige werd binnengeroepen. ‘Ja, ja’ dacht ik niet gerustgesteld ‘dat zeggen ze allemaal’.
Niet veel later kondigde de bevalling zich bij me aan en na een zware nacht had ik mijn zoon in mijn armen. Vanaf dat moment was alles anders. Het was het mooiste, het meest indrukwekkende dat me ooit was overkomen. Een golf van liefde overspoelde me op het moment dat ik dit kleine mannetje in mijn armen kreeg. Een liefde die ik tot dat moment nog niet kende. Zo groot, zo overweldigend. Waarom had niemand me ooit verteld dat het zo bijzonder zou zijn? Zo mooi, zo puur. Dit was ultiem geluk.
Het lijkt als de dag van gister dat ik mijn oudste zoon voor het eerst in mijn armen hield. Maar het is vandaag alweer vijf jaar geleden. Mijn kleine ventje wordt groot. Hij is uitgegroeid tot een heel wijs, zelfstandig jongetje die precies weet wat hij wil.
Hij kiest zijn eigen kleren, smeert zijn eigen boterhammen en heeft zijn eigen sociale leventje met zijn vriendjes op school en de BSO. Hij fietst op de camping in zijn eentje naar het toiletgebouw en kan al een beetje lezen en schrijven. Het is ongelooflijk om te zien hoe snel zijn ontwikkeling gaat. Nog even en hij rijdt op zijn brommer heel Utrecht door, drinkt zijn eerste biertje en gaat met zijn vrienden op vakantie naar Chersonissos.
Oh wat wil hij graag groot zijn. Hij zegt het me elke dag. Ik antwoord heel cliché dat hij moet genieten van het klein zijn, maar hij hoort me niet. Hij wil groot zijn, alles weten en zijn leven zelf bepalen. Ik moet er niet aan denken. Mijn eigen kleine ventje in de grote, boze wereld. Ik wil hem beschermen, bij me houden, zijn hele leven lang.
Ik vier vandaag mijn eerste lustrum als mama en wat heb ik de afgelopen vijf jaar genoten. Wat zullen de komende vijf jaar me brengen? Ik verheug me erop!
Liefs,
Laura
