Op mijn vorige verhaal, over de rampzalige vliegreis die wij met onze tweejarige peuter hadden, kwamen veel reacties van mensen die blij waren dat ze met de auto op vakantie gingen. Direct schoot mij onze autoreis naar Italië van vorig jaar binnen en besloot nog een extra vakantie verhaal te schrijven.
Vorig jaar gingen we op vakantie naar de Adriatische kust in Italië, waar we een stacaravan op een vakantieparadijs gehuurd hadden. Meerdere zwembaden, restaurants, winkels, speeltuinen, een mooi, breed zandstrand en allerlei activiteiten moesten zorgen voor het ultieme vakantiegevoel. Het enige wat je zelf nog moest doen was er naartoe rijden. Maar dat bleek nog niet zo makkelijk te zijn met twee kleintjes van één en bijna drie. . . .
We zaten nog niet op de snelweg of ik hoorde achter me ‘Mama, zijn we er al bijna?’. Wat? Begon dit nu al? ‘Eh, nee schat, we moeten nog twee hele dagen in de auto zitten’ reageerde ik liefjes. ‘Hoeveel minuutjes is dat nog?’ was de respons van mijn zoon. Als dit nu al zo ging hoe moest dit dan de rest van deze dagen? Opeens zag ik er als een berg tegenop.
Gelukkig had ik veel speelgoed, koekjes, drinken en kado’tjes binnen handbereik. Dat ik daardoor nergens mijn voeten kwijt kon gaf niet, zolang mijn jongens maar tevreden waren. Dus begon ik, nog geen uur van huis, met het uitdelen van de eerste kado’tjes in de hoop dat de jongens hiermee even zoet zouden zijn. Helaas was na een paar minuten de pret er al af en werd om het volgende kado’tje/koekje/speelgoed/drinken gezeurd. Om hem wat langer bezig te houden gaf ik de speelgoed-laptop aan mijn oudste zoon. Vanaf dat moment hoorde ik alleen nog maar ‘Wat is. . . de hond? Wat is. . de fiets? Wat is. . . . . .’ met zo’n heel irritant deuntje dat er de hele tijd tussendoor kwam. Knettergek werd ik ervan!
Met een houten kop van ergernis en oververhit kwamen we ’s avonds in Noord-Italie aan. Omdat ik hier vroeger als kind vaak op vakantie was geweest wist ik wel een leuk dorpje om te overnachten. Toen we het dorpje eindelijk gevonden hadden bleek er van het toerisme niets over en was er geen hotel te vinden. Mijn lief stak zijn ergernis over zoveel nostalgie niet onder stoelen of banken en reed met een boos hoofd rond. Achterin krijsten de jongens alles bij elkaar van vermoeidheid en honger.
Na uren tevergeefs rondgereden te hebben schoven we moe, gedesillusioneerd en hongerig achter onze hamburger bij de MC Donalds. En dat terwijl we in Italië waren met haar overheerlijke pasta’s en pizza’s. Met hernieuwde energie besloten we nog een eind verder te rijden en vonden we, laat op de avond, gelukkig nog een prima hotel om te overnachten. Met frisse moed reden we de volgende dag ons vakantieparadijs tegemoet. Onze heerlijke vakantieweken konden beginnen.
Met de heenreis nog vers in mijn geheugen zag ik enorm op tegen de terugreis. Hoe moest ik weerstand bieden tegen het gezeur, geklaag en de computer die elke minuut vroeg ‘Wat is . . de neus?’ Ik had al hoofdpijn bij het idee. We zwaaiden ons vakantieparadijs uit en gingen op weg. Toen we de oprit van de snelweg opreden keek ik toevallig achterom en zag mijn jongste zoon groen aanlopen. Op het moment dat ik besefte dat groen wel een hele rare kleur voor het gezicht van een baby was spuugde hij alles, maar dan ook alles onder. Een golf van kots vloog door de auto en besproeide alles om hem heen. Ik gilde het uit en voelde mijn eigen maag in opstand komen. Een zure lucht verspreidde zich door de auto. Mijn jongste zoon begon keihard te huilen en mijn oudste zoon deed van schrik mee. Op de eerste de beste parkeerplaats stopten we en probeerden de boel enigszins schoon te krijgen. Alles zat onder de kots, van het nieuwe, net voor de vakantie aangeschafte autostoeltje, tot de nekharen van mijn lief. Toen de ergste viezigheid weg was reden we, in een misselijkmakende, zure lucht die de hele reis nog in de auto zou hangen, in één ruk terug naar Nederland.
Wat was ik blij met het gezeur, geklaag en de computer die vroeg ‘Wat is. . .de gitaar?’ Zolang er maar niet meer gespuugd werd, vond ik het allemaal prima. Ik besloot volgend jaar niet meer met de auto op vakantie te gaan. . . .
Liefs,
Laura
