Heerlijk, dat laatste lekkere weer. Als gezin hebben we allerlei leuks ondernomen, met als toppunt de jacht op een ontsnapte dino in Dierentuin Amersfoort. De Minisaurus klimt, klautert en rent langs het militaire parcours dat is uitgezet voor deze speciale ‘legerexpeditie’, terwijl de Intellectueel bij elke dino opsomt of het een vlees- of planteneter was en of hij tot de officiële dinosaurussen behoort (‘Nee hoor, deze behoort tot de pterosauriërs, dat zijn geen dinosaurussen, net als de ichthyosauriërs’). Het Knuffelmeisje hangt ondertussen bang aan mijn arm, want onze nepsergeant heeft net geroepen dat we voort moeten maken, ‘anders komen we hier niet levend uit’.
Drie dagen later zie ik een plekje op de borstkas van de Minisaurus. Tot dan toe dacht ik dat het een muggenbult was, maar nu heeft het plekje een vreemd rood randje. Mijn broer liep ooit de ziekte van Lyme op; bij mij gaan alle alarmbellen af. Gauw maak ik een afspraak bij de dokter.
Als we een dag later onderweg zijn naar onze afspraak, vraagt de Minisaurus me stilletjes waarom hij naar de dokter moet.
‘Om even naar dat plekje te laten kijken. Dan kan de dokter even zien of we daar wat aan moeten doen.’
‘Ik wil géén spuit.’
Ik lach om zijn besliste toon. ‘Hoe kom je daar nou bij? Je krijgt echt geen spuit, schatje.’
Een bedrukte stilte volgt. Tenslotte zegt hij: ‘Ik hoop niet dat ik dood ga.’
Nou ja, zeg! Ontpopt mijn stoere kereltje zich hier tot een hypochonder? Hij lijkt best veel op z’n opa, maar dát trekje had nou niet gehoeven.
Ik denk aan mijn vader. Vertel hem nooit hoe een hartaanval voelt, want meteen krijgt hij last van een drukkend gevoel op zijn borst en pijn in zijn linkerarm. Overigens weet hij heel goed dat dat dus niet echt is, maar voelen doet hij het toch. Raar eigenlijk, want mijn vader is praktisch nooit ziek. Zou het erfelijk zijn?
Ik stel de Minisaurus gerust. Samen lopen we bij de dokter naar binnen, die een insectenbeet constateert. Ze snapt mijn ongerustheid, maar het tekenseizoen is grotendeels al voorbij, waarschijnlijk is het wat anders geweest. Als de plek groter wordt, kan ik altijd terugkomen. Ter plekke pakt de dokter een pen en tekent de plek af. De Minisaurus kijkt er wat angstig bij. Als we afscheid nemen en de gang oplopen, hangt hij ineens als een dood vogeltje aan mijn arm. Zijn gezichtje trekt helemaal wit weg en hij voelt koortsig aan. Wat een gek moment om de griep te krijgen…
Als hij na een stille autorit thuis zijn speelgoed pakt en al snel druk met zijn zussen zit te spelen, weet ik het zeker. Ja hoor, mínstens zo erg als zijn opa. Als hij nou net als opa nooit ziek is, kan het lekker bij simuleren blijven.
