Ik ben mij er heel erg van bewust dat mijn kinderen herinneringen, die ze later zullen hebben, nu aan het maken zijn. Bodhi is nu 4 jaar en Ravi is 7. Ze zullen zich later misschien onze vakantie naar Frankrijk, hun eerste kinderfeestje, een bezoekje aan de bios, of een ruzie met een klasgenootje herinneren. Maar wat er precies wel blijft hangen en wat niet, dat weet je natuurlijk nooit. nieuwe herinneringen maken
Iedereen heeft ze, herinneringen. Het zijn ervaringen uit het verleden die in je geheugen zijn opgeslagen en die je weer op kunt halen en voor je kunt zien. Al je herinneringen samen vormen je bewustzijn. Gevaarlijk is het dat je herinneringen niet altijd even betrouwbaar zijn en je soms iets denkt te herinneren terwijl het niet echt is gebeurd. De vroegste jeugdherinneringen ontstaan wanneer een kind 3-4 jaar is.
Oh fuck!
Ik denk wel eens, oh fuck! Nu ben ik wel heel erg uit mijn slof geschoten… Dit mag hij van mij direct vergeten. Wanneer ik als een kip zonder kop door het huis ren, wanneer we bijna weg gaan, wil ik achteraf ook liever niet dat er herinneringen aan een stressvolle mama gecreëerd worden. Maar ik weet ook wel dat ik de herinneringen van mijn kinderen niet kan sturen. Ik maak me soms wel eens zorgen, omdat we Ravi wellicht te veel afremmen, mede door zijn tomeloze energie. Lees ook mijn blog hierover. Ik wil niet dat hij later het gevoel heeft dat wij hem niet goed vonden zoals hij was… want dat is natuurlijk niet het geval. Even niet met de bal tegen het raam aan schoppen zou soms gewoon wat prettiger zijn… Ik denk hier vaak over na en vind het moeilijk. Hoe willen wij dat onze kinderen terugkijken op hun jeugd?
Mamaliefde >>
De perfecte moeder
De perfecte moeder bestaat niet. Je ontkomt er dus niet aan dat je kinderen ook negatieve herinneringen kweken over hun jeugd. Vanmiddag nog, toen Ravi ‘iets leuks’ wilde hebben in de stad. Kreeg hij niet. Hij werd boos, moest huilen en vond mij stom. Maar ja, ik ben ook maar een moeder en die zijn nou eenmaal wel eens stom. Ik weet ook niet hoe het moeten doe ook maar wat. Net als die andere moeders 😉 Maar ik doe alles met liefde en met de beste bedoelingen.
Soms, op zeurderige dagen, lijkt alsof er niets mag. Dan is alles stom. Maar één leuk filmpje of een dikke scheet en een glimlach is geboren. Gelukkig gaat dat zo gemakkelijk bij kinderen. Ik wil niets liever dan dat mijn kinderen opgroeien en terugdenken aan hoe gezellig het thuis was. Aan de vrijdagavonden op de bank, met een film en chipjes. Aan die leuke vakanties, varen met een bootje en wandelingen door het bos. Samen knutselen en spelletjes spelen, koekjes bakken en met papa op de Xbox.
Bovenal wil ik dat ze zich herinneren dat ze hun prachtige zelf mochten zijn en zich in een veilige omgeving konden ontwikkelen. En dat papa wel eens boos was of dat mama niet altijd evenveel geduld had, dat mogen ze zich ook best herinneren, want ik wil wel dat ze reëel in het leven komen te staan, life just isn’t perfect!
Bijzondere herinneringen
Herinneringen hoeven niet altijd op lange termijn te zijn natuurlijk, herinneringen vinden ook plaats binnen een dag. Bodhi herinnerde zich vanavond opeens dat hij vanmorgen een zebra in de auto had laten liggen en die miste hij. Ik vond het knap dat hij het zich herinnerde, ik was het alweer vergeten! Ravi herinnert zich bij het avondeten al niet meer wat hij die dag op school deed. “ Weet ik niet meer”, terwijl hij nog wel wist waar hij een jaar geleden, op vakantie een schroef vond! Het is maar wat hij belangrijker vindt…
Ik herinner mijzelf best veel dingen. Ik ben heel visueel ingesteld en herinner me nog hoe een vakantiehuisje waar we 1 keer waren ingericht was of hoe iemand die we niet vaak zagen eruit zag. Ik teken ons oude huis, de tuin en mijn slaapkamer nog zo uit, alsof ik er zo weer binnenloop. En dat brengt ook emotie met zich mee, omdat het er niet meer is.
Sommige herinneringen doen pijn
Er zijn ook heel veel dingen die ik me liever niet herinner, die pijn doen. Ik denk dat iedereen dit wel heeft. En het lastige van deze herinneringen is, dat ze door een geur, aanblik, locatie, beeld of persoon weer boven kunnen komen. Mijn bewustzijn zit vol herinneringen, leuke, grappige, enge, spannende, verdrietige en unieke momenten.
Niets fijner om weer even terug te denken aan het moment dat ik op het aanrecht van mijn moeder zat en dat we zandkoekjes maakten. Dat ik, als ik jarig was, mocht kiezen wat we aten en dat ik steevast poffertjes koos. De poffertjespan, zo’n hele zware, hing altijd aan het rekje naast het fornuis. Ik herinner me een wandeling in Kroatië, die eindigde bij een prachtige baai, mijn eerste ongesteldheid en ook de keer dat ik dacht dat ik ongesteld werd, maar ik gewoon hele erge buikpijn had. Ik herinner me nog een aardbevingen dat tandpasta vroeger uit een metalen tube kwam. Ik herinner me dat ik een tosti at bij mijn vriendinnetje Linda, met lange rode haren. Mijn allereerste keer in de bioscoop met mijn neefjes, Beauty and the Beast in 1991. Ik herinner me ook nog de dag dat Ravi’s zijn eerste hapjes at en dat Bodhi leerde lopen.
Verzamel momenten, geen dingen!
Ik heb geleerd dat, ook al zijn mijn herinneringen niet altijd even mooi, ze horen bij wie ik ben. En daar ben ik heel trots op! Ik weet dus ook dat het geen zin heeft om mij zorgen te maken over de herinneringen van mijn jongens. Het komt zoals het komt. De tijd moet leren welke momenten ze zich later nog herinneren. Ik wil niets liever dan zoveel mogelijk samen nieuwe herinneringen maken. Ik wil erbij zijn, ervan genieten. Zodat ik zelf ook over een paar jaar terugkijk op deze periode in mijn leven als een hele mooie en dierbare herinnering.
