‘Schiet nou even op jongens!’. We hebben haast. Het is maandagochtend en we moeten nú op de fiets zitten om mijn jongste zoon af te leveren op de crèche en vervolgens op tijd op school te verschijnen. De jongens drentelen om me heen. ‘Heb je nou nog niet je schoenen aan?’ roep ik gestrest als ik mijn jongste zoon heel relaxed op zijn sokken de gang in zie komen. Mijn oudste zoon staat inmiddels, met zijn jas, das en schoenen aan bij de deur te wachten. ‘Schiet nou op!!’ roep ik tegen beter weten in. Ik weet dat het sneller gaat als ik rustiger ben. Maar ik kan het niet. Ben te opgefokt. Gehaast help ik mijn jongste zoon met zijn jas. ‘Waar zijn je schoenen?’ roep ik toch weer te geïrriteerd als ik ze nergens zie staan. Als een kip zonder kop ren ik het hele huis door om ze op zijn zolderkamer uiteindelijk te vinden. Gelaten ondergaat mijn jongste zoon mijn gestreste bui. We haasten ons naar buiten en ik zet de jongens op mijn fiets. In mijn onderbewustzijn registreer ik nog net dat mijn jongste zoon Bumba en Nijntje met zijn kleine handjes stevig tegen zich aangedrukt houdt.
Tien minuten te laat trap ik mijn overbeladen fiets krachtig vooruit. Het miezert. Het is druk. Het weekend is voorbij en iedereen haast zich weer naar school of het werk. Nog steeds gestrest komen we aan bij de crèche. Ik til de kinderen van de fiets en pak de tassen uit de krat die zich voorop bevindt. Mijn jongste zoon is nog steeds een beetje bedeesd en houdt Bumba dicht tegen zich aangedrukt. Ik druk op de bel van crèche en op dat moment besef ik het.
‘Waar is Nijntje?’ gil ik bijna. Mijn zoontje schrikt en kijkt naar zijn handen. Daar bungelt alleen Bumba. Ik ren op mijn fiets af en doorzoek de mand. Ik voel paniek, onrust, stress. Mijn zoon beseft wat er aan de hand is en zet het op een brullen. Ik werp een schuine blik op mijn horloge en zie dat we nog een paar minuten hebben voordat de school begint. Ik probeer zo rustig mogelijk mijn jongste zoon te troosten en beloof hem dat ik Nijntje zal zoeken. Deze belofte stemt mijn zoon weer gelukkig en opgewekt zwaait hij ons uit als wij naar school sprinten. Ondertussen probeer ik koortsachtig te bedenken welke afspraken ik op mijn werk heb en of ik het me kan veroorloven iets later te komen. Dan bedenk ik dat dit een noodgeval is en dat ze het maar moeten begrijpen. Prioriteiten stellen. Dat moet je als moeder.
Ik lever mijn zoon nog net op tijd op school af en begin de zoektocht. Stapvoets fiets ik de route naar huis, onderweg uitkijkend naar een verloren Nijntje. Ik ben al bijna thuis als ik een drukke kruising moet oversteken. Mijn ogen speuren over de weg, maar ik zie alleen maar de sporen die de gehaaste auto’s hebben achtergelaten. Het stoplicht aan de overkant springt op groen en ik zie horden fietsers zich een weg banen naar hun bestemming.
Dan valt mijn oog op iets roods. Daar, op het drukste punt van de kruising, zie ik haar liggen. Fietsers rijden argeloos over haar heen en ook de auto’s minderen niet eens vaart als ze haar naderen. Nijntje ligt daar helemaal vuil en zwart midden op straat. Ik probeer er met mijn fiets bij te komen en wacht tot het iets rustiger is op het kruispunt. Met gevaar voor eigen leven pluk ik Nijntje van de weg af. Auto’s toeteren en fietsers rijden mopperend een boog om mij heen.
Opgelucht fiets ik naar mijn werk. Uitgelaten van blijdschap en Nijntje veilig in mijn tas opgeborgen. Wat zal mijn zoon blij zijn dat ik zijn beste vriend heb gevonden! Als ik ’s middags mijn zoon ophaal luistert hij verveelt als ik hem blij vertel dat ik Nijntje bij me heb. Argeloos pakt hij haar van mij aan. ‘Dat weet ik toch!’ reageert hij geïrriteerd als ik hem vertel dat ik Nijntje pas na een lange zoektocht heb gevonden. Mijn broek zakt af. Heb ik hiervoor mijn leven gewaagd? Mijn werk laten wachten omdat ik iets belangrijkers te doen had? En opeens weet ik het weer: je moet prioriteiten stellen als moeder. Alleen wel de goede. . . .
Liefs,
Laura
