’s Ochtends ben ik niet op mijn best en moet ik niet teveel aan mijn hoofd hebben. Als alleenstaande moeder heb ik het dus af en toe wel zwaar. . . .
Het begint al als ik tussen 6 en 6.30 uur gewekt word door een van mijn jongens. De adrenaline stroomt direct door mijn lijf. Ik spring onder de douche, terwijl mijn jongens om me heen drentelen en me van alles willen laten zien. ‘Mama, kijk eens wat ik kan! Kijk eens wat die auto doet! Oh jee, ik heb die auto scheef geparkeerd! Mahaaaam, kijk nou!!’. Ik zeg gemiddeld wel zo’n twintig keer jaha, als ik aan het douchen ben. Daarna snel aankleden en kleren voor de jongens uitzoeken. Dan onder luid protest en met veel gedoe de jongens aankleden, gezichten wassen en tanden poetsen. Tussendoor probeer ik nog wat make-up op mijn gezicht te krijgen en mijn haar fatsoenlijk te doen, zodat ik niet als oververhitte moeder, met vlekken op mijn kleren en mijn haar op half zeven op kantoor aankom.
Als we allemaal klaar zijn gaan we naar beneden. Dit duurt wel even, want onderweg rennen de jongens nog tien keer naar boven om iets te halen wat ze zijn vergeten of gaan express tergend langzaam de trap af. Eenmaal beneden schiet ik gelijk weer in actie. Ik smeer boterhammen, schenk melk in en zet thee. In de woonkamer maken de jongens alweer ruzie over het stukje worst dat de jongste van de boterham van de oudste heeft gepikt.
Hoe laat is het? Oh, half acht, we moeten opschieten jongens! De boterhammen worden naar binnen gepropt en ik verzamel ondertussen alle spullen. Nog even mijn thee opdrinken en dan jassen aan. Wat ruik ik daar? Oh nee, het zal toch niet? Jawel, ik kan er niet onderuit, mijn jongste zoon heeft een enorme poepbroek. Ook dat nog. Na een paar minuten zit alles, inclusief mijn handen, onder de poep. Lekker dan. . .
Dan zijn we klaar om te gaan en kunnen de jassen eindelijk aan. Mijn oudste zoon zit ondertussen verveeld te duimen. ‘Het duurt zo lang mama’, zegt hij. Mijn temperatuur is inmiddels opgelopen tot het kookpunt. Mijn haar piekt alle kanten op en mijn hartslag is bovengemiddeld hoog.
Daar gaan we. Onderweg komen we allerlei afleidende zaken tegen waar ik naar moet kijken, zoals een auto die aan het parkeren is, een vogel die weg vliegt of een poes die zich achter een gordijn verstopt. Eindelijk komen we op de crèche aan. Eerst de jongste wegbrengen. Om hem een beetje te laten wennen lees ik altijd een verhaaltje voor. Super leuk vindt hij dat en de andere kinderen ook, want voordat ik het weet zit zowat de hele groep om mij heen te luisteren naar het verhaaltje. Dan komt een gestrest uitziende vader binnen, zet zijn zoontje neer en zegt: ‘nou, papa moet gaan hoor, ga maar even bij die mevrouw zitten naar het verhaaltje luisteren’. Hoor ik dat goed? Ik werp hem een boze blik toe en kook van woede, maar probeer me te focussen op het verhaaltje dat ik aan het lezen ben.
Als het verhaaltje uit is snel zwaaien en een kus, want ik moet de oudste naar school brengen en daar hebben niet al teveel tijd meer voor. Dat vindt de jongste niet leuk en zet het op een brullen. Hier kan ik helemaal niet tegen en zwaai hem met tranen in mijn ogen gedag. Gestrest racen we naar school.
Daar hebben we nog net tijd voor een kort verhaaltje en probeer ik ondertussen duidelijkheid te krijgen van de juf over het schoolreisje dat gepland staat voor de volgende dag. Dan gaat de bel en word ik het lokaal uitgebonjourd. Nog even zwaaien en dan in de turbo naar het werk.
Daar kom ik bezweet aan. Ik ben oververhit en mijn hart is op hol geslagen. Ik heb het gevoel alsof ik er al een hele dag op heb zitten, terwijl de werkdag nog moet beginnen. Een fris ogende collega, zonder kinderen uiteraard, begint direct een heel ingewikkeld verhaal af te steken. Ik wil gillen dat hij zijn mond moet houden en me met rust moet laten, maar kan me nog net inhouden. Op mijn vriendelijkst kan ik nog net uitbrengen dat ik binnen tien minuten bij hem ben. Zo, nu eerst even bijkomen met een kop koffie. . . .
Liefs,
Laura
