Twee weken geleden na mijn jaarlijkse check-up bij de gynaecoloog stuurde ik een vrij chaotische blog in. Die blog eindigde ik als volgt: hopend op goed nieuws over twee weken en een Jackson Avery als co-assistent volgend jaar!
We zijn nu dus twee weken verder, maar het goede nieuws waar ik op hoopte en stiekem al een beetje van uitging kwam niet… Laat staan het stukje volgend jaar. Ik neem jullie mee in mijn achtbaan.
Dinsdagochtend. Een dag zoals alle andere, alhoewel als alle anderen? Xavi loopt te hinken, klaagt over pijn aan zijn achillespees en ik besluit de dokter te bellen. Woensdagmiddag kan hij terecht, want in de ochtend is het eerst tijd voor de schoolfotograaf! Ik heb een waanzinnig shirt voor Xavi laten maken door Ferial en ze is zo lief deze op kantoor te droppen! (byFerial maakt de meest toffe shirts en bij haar kan je terecht voor “twinning is winning”: papa of mama in matching shirts met hun kids! Hoe tof is dat!). Als zij weg is, kijk ik op de klok. 11.50 uur.
Onrustige cellen gevonden na uitstrijkje
Mijn gynaecoloog zou na 12:00 bellen met de uitslag. Ik kijk de tijd voorbij en om 12:11 gaat mijn telefoon… “Mevrouw de Ronde, u spreekt met dr. Aktas. Uw uitslagen zijn binnen, we hebben onrustige cellen gevonden. Geen actieve kankercellen, maar verder onderzoek is noodzakelijk.” Ik ben compleet in shock en vraag hem of ik mij zorgen moet maken… Zijn antwoord is “euhm nee, maar we moeten u onderzoeken en eventueel een biopt nemen.” Of 2 november schikt en ik word door hem doorgestuurd naar een andere gynaecoloog. Ik hang op, ga verder met mijn werk en tegelijk app ik mijn vriendinnen… Ik kan het niet bevatten en zeg dat er niemand mee hoeft 2 november en dat ik die vijf weken wel overleef! Dit kan ik prima alleen!
Woensdagochtend. Ik krijg een belletje van mijn vriendin Joey met andere vriendin Zeliha op de achtergrond. Of ik niet als de sodemieter naar de polikliniek zou bellen… Vijf weken vinden zij absurd met mijn moeders medische achtergrond. Ik besluit hun advies te volgen en bel. Overigens was Joey iets minder aardig dan ik nu zeg, maar ze heeft gelijk… De vrouw aan de telefoon is super begripvol en zegt dat ze heel vol zitten, maar dat ik gewoon regelmatig moet bellen in verband met uitvallers. Daarna vraagt ze mij of ik weet wat er gaat gebeuren. Ik ontken en ze neemt de tijd mij het onderzoek uit te leggen en belooft informatie op te sturen. Ik hang op en barst in tranen uit… WTF is dit? Ik ging voor goed nieuws en niet voor één of ander onderzoek, laat staan voor onrustige cellen!!
Verbaasd
Ik bel mijn vriendinnen terug, vertel het verhaal, bedank hen voor het feit dat ze me keihard laten huilen (want van huilen word ik toch al zo knap) en beloof dat ik regelmatig zal bellen voor een plekje eerder. Klappertandend lig ik op de bank en voel me hondsberoerd. Dan gaat mijn telefoon en als ik opneem hoor ik: “mevrouw de Ronde, u spreekt met de polikliniek, ik heb u net gesproken. Er belt net iemand af, vrijdagmiddag om 14:00 kunt u terecht”.
Compleet verbaasd bel ik mijn vriendinnen op en ze zijn super blij! Zeliha zegt: “ik ga mee en daar is geen discussie over mogelijk!” Ik besef me dat ik een rijk mens ben met zulke lieve vriendinnen om mij heen!
Wat als?
Intussen ga ik me beroerder voelen en besluit mijn ex te bellen, om de zorg voor Xavi op zich te nemen, ook tijdens het doktersbezoek. Ik ben op, compleet verslagen en in shock! Met mijn moeders verhaal in mijn achterhoofd zit me dit gewoon niet lekker en ik ben zo blij dat ik mijn intuïtie volg en gewoon steeds voor dat uitstrijkje ga! Ik kan niks meer, alle opgekropte spanning komt eruit… Ik ben bang, ook al is dit iets wat vaker voor komt bij vrouwen, ik had dit niet verwacht. In 2015 was alles nog goed, mijn bevolkingsonderzoek moet eigenlijk pas in 2020… Wat als ik dan pas had gegaan, spookt er door mijn hoofd.
Mijn ex appt, hij is met Xavi naar de dokter geweest. Hij blijkt een lelijke achillespeesblessure te hebben en mag hierdoor twee weken niet sporten en dan langzaam opbouwen. Dat wordt nog wat! Gelukkig is er veel voetbal op tv, want Xavi zonder voetbal dat gaat niet. Ik ben zo blij dat mijn ex even de zorg overneemt, want ik heb er de energie niet voor en dat vind ik zo verschrikkelijk. Mijn uitslag is zo’n domper voor me, dat ik even mijn positieve spirit terug moet vinden!
Vrijdagochtend
Met pijn in mijn buik word ik wakker. Voor mijn gevoel heb ik praktisch niet geslapen. Ik heb het gevoel dat ik op het hoogste punt van de achtbaan ben en zo naar beneden stort, ik ben onwijs nerveus en super gespannen. Super lieve appjes van mijn vriendinnen krijg ik binnen, hoe fijn is dat! De tijd kruipt voorbij… om 13:30 uur staat mijn lieve vriendin Zeliha voor de deur met een fles champagne. “Yas, als we goed nieuws krijgen drinken we deze op, dus in de koelkast”. Dus champagne in de koelkast, tas pakken en let’s go!
Gierend van de lach komen we aan in het ziekenhuis, melden we ons op de polikliniek gynaecologie en Zee vraagt in de wachtkamer: “zal ik hier wachten of moet ik mee naar binnen?” Ik zeg haar dat ze gewoon mee mag, ze is mijn vriendin en nu mijn steun en toeverlaat. Een paar minuten later word ik opgehaald door de arts en het toeval blijkt dat de vrouw die mij woensdag terug belde assistente is van de behandelend arts. Toeval bestaan niet, ik geef haar een kleine attentie om mijn dankbaarheid te tonen en daar gaan we dan…
Het onderzoek
De arts vertelt kort wat de stand van zaken is: Pap 3A, onderzoek is nodig, ze willen weten waar de onrustige cellen zich bevinden en eventueel een biopt nemen. Vooral met de medische achtergrond van mijn moeder en familie is dit belangrijk! Ik ga de stoel in en we beginnen gelijk met grappen. Grappen die eigenlijk niet kunnen maar wij én de gynaecoloog en assistent gieren van de lach. Van eendenbek tot schoonmaakazijn, we komen niet meer bij (bedankt hè Deb 😉). We kunnen meekijken tijdens het onderzoek en uiteindelijk is er toch ongeveer een kwart plek aan afwijkende cellen te zien. De arts gaat een biopt nemen en het scherm wordt weggedraaid. We kletsen vrolijk verder en als ik van de stoel af mag zegt ze mij over twee weken te bellen. Aan de hand daarvan hoor ik hoe nu verder. Over 6 maand moet ik in elk geval weer terug voor een uitstrijkje.
We lopen gierend van de lach het ziekenhuis weer uit. Op naar garage, want we gaan gelijk door naar een gezellig café voor ons meidenuitje, dat toch al gepland stond!
Lieve mom friends
Daar aangekomen zitten Deb, Denise en Liek er al, we gieren het uit om ons verhaal bij de gynaecoloog en proosten met een wijntje! Daarna schuiven Joey en Pie aan… We verrassen onze lieve vriendin Liek die ja
rig was met een berg cadeautjes en een cocktail met vuurwerk. Uiteindelijk schuift ook Mar nog aan en zijn we op Sas na compleet.
Ik zit aan tafel en ik geniet… Geniet van deze rijkdom van bijzondere vriendinnen! Deze waanzinnige meiden, hun steun, gekke grappen en vooral hun liefde is onbetaalbaar! We proosten op het leven en op goed nieuws over twee weken.
Lieve, lieve meisjes en ook uiteraard mijn lieve broer, schoonzus, familie en andere lieve vriendinnen die hier niet bij waren… Bedankt voor jullie steun in deze spannende tijd… We gaan met opgeheven hoofd voor positief nieuws!
Wordt vervolgd…
