Dag opa Jos

18 juni 2016

Het is donderdagmiddag. Joris is moe van een drukke schoolweek en daarom hangen wij samen wat op de bank. Hij speelt op zijn geliefde Ipad en ik kijk tv.

Om 16:35 krijg ik een telefoontje wat mijn wereld tijdelijk laat stoppen met draaien. Het is de dienstdoende arts van mij vader, die al ruim 8 jaar aan het vechten was tegen kahler (kanker). Ik moest onmiddellijk naar het ziekenhuis komen want mijn vader lag op sterven. Ik snapte er niets van, ik had hem die middag om 13:30 nog gesproken en hij was toen net opgenomen voor een gemene hoest, maar hij voelde zich verder prima en ik zou de volgende dag met Joris op bezoek komen.

Tijdens het telefoongesprek kijkt Joris mij met een schuin koppie aan, want hij merkt dat er iets niet pluis is. Ik hang op en probeer Joris rustig uit te leggen dat wij met spoed naar het ziekenhuis moeten omdat het slecht gaat met opa. Joris gaat direct dwarsliggen, dit past niet in zijn schema, hij mag tot 17:30 op de Ipad en hij is niet van plan mee te gaan. Ik probeer rustig te blijven en niet kwaad op hem te worden, want dan krijgen we een lange discussie en ik moet midden in de spits van Rotterdam naar het ziekenhuis in Den Haag rijden en dat moet met spoed. Ik vraag hem zeer rustig om mama te helpen en zijn schoenen aan te doen, dat mama nu erg verdrietig is en zijn medewerking heel hard nodig heeft. Dit helpt, hij gaat, enigszins mopperend zijn schoenen aandoen. Ik bel snel mijn vriend Rob en vraag hem naar het ziekenhuis te komen, want iemand moet daar Joris opvangen, hij mag niet mee de kamer in naar zijn opa. Dat beeld wil ik hem besparen. Rob reageert gelukkig lief en efficiënt en beloofd mij er snel te zijn.

Ik gooi Joris zijn nintendo en oplader in mijn handtas, pak de jassen en we gaan op pad. Richting Den Haag staat het natuurlijk volledig dicht, dus ik rij zoveel mogelijk binnen door. Ondertussen bel ik in de auto mijn moeder, zij moet mijn zusje op de hoogte brengen van het slechte nieuws. Rond 17:30 komen wij half rennend de afdeling op, Joris wordt tijdelijk opgevangen door de verpleegkundigen in de wachtkamer. Ik had hem al uitgelegd wat er in het ziekenhuis met hem ging gebeuren en mokkend accepteert hij dit en gaat met zijn Nintendo zitten, dan loop ik met de arts mee naar mijn vader. Hij is helaas al niet meer bij kennis en ligt aan het zuurstof. Raar om een altijd gezellige en vrolijke man zo stil te zien liggen. Ik zeg zijn vrouw gedag, geef haar een knuffel, kus mijn vader en begin tegen hem te praten…

Rob stuurt ondertussen appjes over zijn voortgang in het verkeer. Een kwartier later appt hij dat hij bij Joris is. Er valt van alles te regelen, ik bel mijn vaders broer en zussen en zeg ze snel te komen. Ik app Joris zijn vader, en ook hij besluit afscheid te komen nemen. Mijn zusje en moeder zijn al onderweg. Na ongeveer 1,5 uur ga ik bij Joris en Rob kijken. Joris ziet mij aankomen, rent op mij af, geeft mij een knuffel en vraagt of opa Jos al dood is, want hij verveelt zich te pletter!

Dat is Joris ten voeten uit. Geen schroom en soms ook totaal geen filter wat de emoties van anderen betreft. Rob moet eigenlijk om deze enigszins misplaatste opmerking lachen, maar hij kijkt eerst hoe ik hier op reageer. Ik moet er ook om lachen, de openheid en eerlijkheid van Joris ontroert mij iedere keer weer en ditmaal zorgt het er voor dat ik wat meer kan ontspannen. Joris is Joris en eigenlijk wil ik hem voor geen goud veranderen. Maar we leven nu eenmaal in een wereld waarin dit soort opmerking vaak verkeerd worden opgevat. Dus ik leg Joris wel uit dat hij dit zo niet behoord te zeggen. Hij reageert verbaasd, hij zegt toch de waarheid? Wat is daar nu mis mee? Joris had daarnaast ook een haat-liefde verhouding met zijn opa. Opa Jos hield van humoristisch plagen van zowel mens als dier en Joris had hier een enorme hekel aan. Ook weten we al jaren dat opa kanker heeft, en bij veel kinderen staat kanker gelijk aan de dood… Dus mijn uitleg over gewenst gedrag in deze situatie komt niet helemaal binnen.

Hij gaat later die avond met zijn vader mee naar huis. Ik blijf waken bij mijn vader, die de volgende morgen rond 8:28 rustig dit leven achter zich laat.

Vijf extreem drukke dagen vol geregel later is de crematie van opa Jos. Joris komt met zijn vader en zit tijdens de plechtigheid tussen oma Jetje en opa Ben direct achter mij en vlak bij zijn vader. Hij heeft nog geen traan gelaten. Ik begin toch licht ongerust te worden of hij wel rouwt, maar erover praten wil hij ook niet.

Na een prachtige dienst, vol mooie woorden van familie en vrienden, een powerpoint presentatie met foto’s van mijn vaders leven en met mijn vaders lievelingsmuziek, is de tijd daar om afscheid te nemen. Je ne regrette rien van Edith Piaf klinkt in de zaal en rij voor rij gaan mensen langs de kist om hun laatste eer te bewijzen. En dan begint Joris hartverscheurend te huilen, hij vindt het liedje zo triest en alle mensen huilen nu, en dit komt hard binnen. Oma slaat haar armen om hem heen en Joris kruipt zowat in haar omhelzing. Ik ben zelf teveel ontdaan om hem te troosten en ben daarom ook zeer blij met mijn moeders steun.

Na afloop is er een hapje en drankje in een sfeervolle locatie aan het water, waar mijn vader graag kwam. Ik hou een oogje op Joris terwijl ik met alle aanwezige vrienden en familie een praatje maak. Joris is lekker aan het spelen en krijgt veel positieve aandacht van de familie. De mensen beginnen te ontspannen en de sterke verhalen over mijn vader komen boven tafel.

Het was een mooi afscheid, en Joris heeft weer een levensles geleerd. Hij begrijpt nu veel beter waarom zijn mama altijd zegt van het leven te genieten, want het kan zo voorbij zijn.

Delen op Facebook
Delen op Pinterest

Lees ook

corrigerend-ondergoed-1

Zo word je als moeder minder onzeker over je lichaam na de geboorte van je zoon

Ben je onlangs moeder geworden? Niet alleen is dat een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in je leven, ook kan...
ONTPLOFFINGSGEVAAR, IK ONTPLOF TEGEN MIJN KINDEREN

ONTPLOFFINGSGEVAAR

“DANIËL NIET DOEN! Kijk nou eens wat een zooi je hebt gemaakt. Kom er maar gelijk uit het is klaar...
samen in de tuin werken, groene vingers, kind tuin werken, plantjes planten, opvoeding

Groene Vingertjes

Sinds het lente is en de dagen steeds zonniger worden is dat voor ons het teken om de tuin onder...