Nog voor de zomervakantie zegt Sebas: “ah mam, ik krijg elke keer een prikje in mijn hart.” Op zich natuurlijk een vreemde opmerking voor een ventje van toen nog 6. Maar ik ben niet meteen een overbezorgde moeder, hij verdient vaak genoeg een Oscar voor zijn theatrale uitspattingen. Dus ik laat het even rusten. Nadat hij het nog een aantal maal heeft gezegd, vertel ik hem dat hij het elke keer moet zeggen als hij dat prikje voelt. Ik vermoed dat het door de vermoeidheid komt, het einde van het schooljaar nadert en dat vraagt best veel van zo’n klein ventje.
Gedurende de vakantie buigt hij af en toe voorover en wrijft over zijn borst. “Weer een prikje mam.” Maar hij gaat vervolgens over tot de orde van de dag. Ik vond het toch een beetje vreemd en hou het goed in de gaten. Hij ziet bleek, maar dat is bij hem normaal. En de zon heeft zich nou ook niet van zijn beste kant laten zien.
Als het op een avond weer gebeurt, besluiten mijn man Maarten en ik dat het toch beter is het even te laten checken. Het is toch vreemd dat hij het vol blijft houden, en als hij het zou verzinnen (wat op zich al bijzonder zou zijn) zou hij dat niet zo lang volhouden. We weten dat zij HB te laag is (wat zowel bij hem als bij mij ‘normaal’ is) en denken dat het misschien daarmee te maken heeft. Maar ik ben toch ongerust.
Wat als…?
Gelukkig kunnen we de volgende dag al bij de huisarts terecht Ze vindt het een vreemd verhaal en stuurt ons door. De week erna zitten we in het ziekenhuis, we zijn hier eerder geweest, met beide boys, maar het blijft raar.
De arts in opleiding is erg geduldig en vindt Sebas zijn verhalen wel grappig en interessant. Ze weet de juiste vragen te stellen en krijgt af en toe zeer verrassende antwoorden. Ze luistert naar zijn hart en Sebas mag bij haar luisteren. Enorm interessant natuurlijk. Ze hoort een kleine ruis, omdat kan ook door de lage HB komen. Ze besluit de kinderarts erbij te roepen om hem ook te laten luisteren. Ook hij hoort iets maar niet heel duidelijk. Nou, dat is op zich al goed nieuws, maar ze willen toch even een ECG laten maken en bloed prikken. Puur voor de zekerheid. We zijn dus voorlopig nog niet klaar.
Het prikje vond Sebas iets minder leuk, maar ik ben allang blij dat het deze keer wel goed gaat en niet drie buisjes uit een vingerprikje gevuld moeten worden. Na een mooie pleister is hij het al snel vergeten. Het ECG vindt hij mooier, al die zuignappen! Best leuk, vond Sebas. Ik ben een complete leek als het gaat om een ECG uitlezen, maar op de papieren die eruit rollen zie ik prachtige pieken. Ik kijk Maarten aan en ook hij kijkt gerust.
Als we buiten staan, zijn we opgelucht. Hoewel de uitslag nog moet komen, hebben we er allebei vertrouwen in. En dat blijkt gegrond, als we later gebeld worden dat alles er goed uit ziet. Ja, zijn HB is laag, en ze vermoeden dat het vanuit zijn maag komt. Euh, die kan ik even niet plaatsen. Maar na enige uitleg vallen er wel wat puzzelstukjes in elkaar. Kortom: eind goed, al goed. We moeten over een maandje terug om te overleggen of de medicijnen goed aanslaan.
Overbezorgde moeder?
Als hij die avond heel moe in zijn bedje ligt en heerlijk in dromenland is, kijk ik naar zijn slapende , compleet ontspannen gezichtje. Ik voel me een overbezorgde moeder, maar ben heel dankbaar dat ik weet dat het met mijn hartje allemaal goed zit. Er valt toch een last van mijn schouders, we hebben ook anders gezien… De gezondheid van je kind is het allerbelangrijkste.
Ik geef hem een dikke kus en knuffel, en hij mompelt: “ik vind je de liefste mama van de wereld”… ik heb hem denk ik iets te hard geknuffeld. Mijn moederhart smelt… Dan maar een overbezorgde moeder, dat is nog altijd beter dan achteraf denken ‘had ik maar’…
