Ik kom zelf uit een meidengezin. Mijn zus en ik speelden met babypoppen, opmaakpoppen en barbies of we speelden dat we in een kledingwinkel werkten (C&A’tje spelen noemden we dat). De enige speelgoedauto die er in ons huis was, was de stoere sportauto van Ken, waarmee hij Barbie ophaalde voor een avondje uit.
Hoe anders is het nu in mijn eigen gezin, met twee jongens. De hele huiskamer staat vol met auto’s, want het zijn er zoveel dat ze al lang niet meer allemaal in de daarvoor bestemde opruimbakken passen. Een van de eerste woorden die mijn beide jongens konden zeggen was: auto. Op straat moeten we regelmatig stoppen omdat er een auto, bus, motor of brommer langskomt. En als er een vrachtauto langsrijdt is dat helemaal bijzonder en gillen de jongens het uit van enthousiasme.
Als een auto gaat parkeren dan heb ik helemaal niets meer te zeggen over of we doorlopen of niet. Dan móeten we stilstaan en wachten totdat de auto geparkeerd is. Ondertussen wordt over de parkeertechniek flink commentaar geleverd door mijn oudste zoon: ‘oh nee, hij gaat scheef!, de wielen staan op de stoep, dat maaaaag niet van de politie!!!’. Ditzelfde commentaar wordt geleverd op elke geparkeerde auto waar we langslopen.
Zo brak mijn buurvrouw een keer het zweet uit toen ze haar auto voor onze deur wilde parkeren, nét op het moment dat wij thuiskwamen. Mijn oudste zoon ging er eens goed voor staan en leverde commentaar op elke beweging die mijn buurvrouw met de auto maakte: ‘Hij gaat scheeeeeef! Hij staat op de stoep! Dat mag niet!’. Helaas was het hoogzomer, dus haar raampje stond open. Ik probeerde hem nog mee naar binnen te krijgen, want ik kon me voorstellen dat het op deze manier echt niet ging lukken die auto in dat iets te krappe parkeerplaatsje te krijgen. Maar nee hoor, meneer wilde daar niets van weten: ‘nee mam, even kijken hoe die auto parkeert!’. Uiteindelijk werd mijn buurvrouw na vele pogingen zo wanhopig dat ze, inmiddels rood aangelopen, wegreed op zoek naar een ander plekje. Mijn zoon was diep teleurgesteld.
Gelukkig vindt mijn oudste zoon dat mama heel goed kan parkeren en zegt dat ook regelmatig tegen papa. Papa daarentegen kan helemaal niet zo goed parkeren, want die zet zijn auto vaak scheef neer. Zo letten wij elke dag op, als we thuiskomen uit de crèche, of papa’s auto al voor de deur staat. Het gaat er niet zozeer om of papa al thuis is, maar meer over hoe die auto geparkeerd staat.
Thuis is het niet anders. Overal staan rijen auto’s achter en naast elkaar geparkeerd; in de vensterbank, in de kast, op het randje voor de tv en op de eettafel. Als de jongens naar bed moeten hoor ik regelmatig ‘wacht even, nog even deze auto parkeren!’. Ook de loopauto’s worden in alle hoekjes en gaten geparkeerd en dit gebeurt met een precisie waar menig rijinstructeur nog wat van kan leren. Achteruit insteken, file parkeren of op een smal randje parkeren, het is allemaal gesneden koek voor mijn jongens. Het halen van de rijbewijzen zal in ons gezin in ieder geval niet zoveel problemen opleveren denk ik.
Liefs,
Laura
Mama van Daan (3 jaar) en Joost (2 jaar)
