S.C. Buitenboys

17 december 2012

S.C. Buitenboys: een maand geleden was het nog gewoon een voetbalclub uit Almere. Inmiddels is de naam S.C. Buitenboys landelijk bekend geworden door het oh zo trieste en zinloze geweld dat op 2 december plaatsvond.

Even terug in de tijd: september 2012.

Wij zetten – enigszins met de ziel onder de armen – samen met 2 stuiterende mannetjes en 1 peuter de eerste stappen op het voetbalterrein bij ons in de buurt: S.C. Buitenboys.

Langs de velden staan naast enthousiaste, ook gefrustreerde ouders de kids aan te moedigen of toe te schreeuwen. Eerlijk gezegd hebben we hier zelf helemaal niets mee. Wij kennen het verenigingsleven niet, hebben zelf nooit een teamsport beoefend. Ondanks verwoede pogingen ze enthousiast te krijgen voor bijvoorbeeld tennis, was er echt geen houden meer aan.

Het EK had het voetbalvirus bij Jesse en Finn volledig aangewakkerd, en er ging sinds juni geen dag meer voorbij zonder voetbal. Toen ze tijdens de zomervakantie in Italië zelfs liever naar het voetbalveld gingen dan naar het zwembad was het wel duidelijk: deze jongens gaan op voetbal.

De blijdschap op de gezichten van de jongens is bij het inschrijven onbeschrijfelijk, het trainingsschema trouwens ook. Het ziet er naar uit dat we slechts 1x in de week niet op het voetbalveld te vinden zijn. Maandag Finn, dinsdag Jesse, woensdag Finn, donderdag Jesse, zaterdag Jesse wedstrijd, zondag Finn wedstrijd.

De trainingen blijken goed te doen, wel koud naarmate de weken vorderen, maar prima. De wedstrijden van Finn in de interne competitie durf ik zelfs leuk te noemen.

Hop met z’n allen in een kluitje achter de bal aan, geweldig om te zien! Waar ik de eerste keren een beetje stilletjes en ongemakkelijk langs de lijn sta, betrap ik mezelf erop af en toe “goed zo jongens” en een “oeh” of een “ah” bij een gemiste kans. Verliezen met 10 – 1, het maakt niet uit. Ze hebben lekker een wedstrijdje gespeeld.

De wedstrijden van de E’tjes waar Jesse in voetbalt zijn van een heel ander kaliber. Bij de tweede partij is het al raak. De sfeer is opgefokt en de coach van de tegenpartij staat te vloeken en te tieren. Dit slaat direct over op de spelers in het veld, waar de sfeer ook grimmiger wordt.

Mijn man was erbij en is het type die er ook iets van zegt. Hij spreekt de vloekende coach aan en krijgt zelf onbehoorlijk de wind van voren. Na afloop geven de teams elkaar niet eens een hand en druipen af. Is dit nou een spel?! Waarom wordt het zo ontzettend serieus genomen? Hangt iemands leven er vanaf?

Ja, kennelijk wel. Op 3 december overlijdt (vrijwillige) grensrechter Richard Nieuwenhuizen aan de gevolgen van ernstige mishandeling na afloop van een partij. Vader van 3 zonen, 41 jaar. Net voor de Sint, net voor de kerst, net voor de verjaardag van 1 van zijn kinderen. Het hele land is in schok en wij ook. Hoewel dit niet het moment is om aan jezelf te denken, gaat het toch door je hoofd: dit had mijn man kunnen zijn, ook vader van 3 zonen en 41 jaar.

Het vindt allemaal plaats bij de club waar wij onze kinderen een paar maanden geleden hebben ingeschreven. De club waar wij eigenlijk die bewuste ochtend ook langs het veld hadden moeten staan, maar verhinderd waren. Het komt zo wel heel dichtbij. Wij hadden nooit gedacht dat we ooit in een stille tocht mee zouden lopen, maar het kan niet anders. Zinloos geweld bestaat niet, want elke vorm van geweld is per definitie zinloos! En het gaat hier nota bene ook nog eens om een spel. Dit moet echt stoppen.

Na de emotionele achtbaan van de afgelopen weken likt de club de wonden, maar gaat door. Ze hebben het geweldig gedaan het bestuur van de Buitenboys. Zelf zo zwaar getroffen, zelf getuige van de toetakeling en getuige van het moment dat Richard ineen zakt. En dan toch zo goed de jongens en meiden begeleiden die het hard nodig hebben. De laatste trainingen voor de winterstop waren afgelopen week en allebei mijn jongens zijn met een positief gevoel het veld af gekomen, een enorme verdienste van de club en het bestuur. Petje af!

Na de winterstop pikken we straks het ‘voetbal-week-schema’ weer op. En ergens diep van binnen hebben we een sprankje hoop dat het beter wordt langs de lijn. Dat dit drama niet helemaal voor niets is geweest. Dat iedereen wat meer kan relativeren, zelfs al wordt er een beslissing genomen waar je niet helemaal achter staat. Dat er meer respect zal zijn langs de lijn en op het veld. En dat dit NOOIT –  nee NOOIT meer zal gebeuren!

Lieve groeten,

 

Julia (Boykie.nl)

 

 

Delen op Facebook
Delen op Pinterest

Lees ook

corrigerend-ondergoed-1

Zo word je als moeder minder onzeker over je lichaam na de geboorte van je zoon

Ben je onlangs moeder geworden? Niet alleen is dat een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in je leven, ook kan...
ONTPLOFFINGSGEVAAR, IK ONTPLOF TEGEN MIJN KINDEREN

ONTPLOFFINGSGEVAAR

“DANIËL NIET DOEN! Kijk nou eens wat een zooi je hebt gemaakt. Kom er maar gelijk uit het is klaar...
samen in de tuin werken, groene vingers, kind tuin werken, plantjes planten, opvoeding

Groene Vingertjes

Sinds het lente is en de dagen steeds zonniger worden is dat voor ons het teken om de tuin onder...