Het nieuwe schooljaar is begonnen. En Herman van Veen is er weer helemaal bij: Opzij! Opzij! Opzij! We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan…
Onze school heeft namelijk twee locaties. En eerder zelfs drie. Ze liggen heus niet vreselijk ver van elkaar. Een straat of vijf. Met een beetje haast lukt het wel. Maar ja, kinderen en haast… Ik weet niet hoe het bij u is, maar bij ons is het een redelijk onmogelijke combinatie. Een paar jaar geleden was de jongste nog een peuter en sleepte ik hem driftig mee naar alle locaties. Dat ging zo:
– 8.00 uur vertrek uit huis
– 8.05 opnieuw vertrek uit huis, want een van de kinderen had de gymtas vergeten
– 8.14 aankomst op eerste locatie, huilende peuter omdat hij niet mee mag lopen
– 8.15 we staan voor de deur
– 8.18 de deur die om 8.15 uur open zou moeten gaan, wordt geopend – kind naar binnen, kus en knuffel en nee, we kunnen nu geen speelafspraakjes maken, daar is nu geen tijd voor
– 8.23 weer in de auto, ruzie tussen peuter en zus beslechten
– 8.25 ik vloek, want de vuilniswagen blokkeert de straat
– 8.27 parkeren tweede locatie
– 8.30 binnenkomst school met peuter in kielzog
– 8.32 tienuurtje klaargezet, jas opgehangen – shit, toch weer vergeten dat ze nog een schoenendoos mee moest nemen voor het knutselen
– 8.37 terug in de auto, naar de peuterspeelzaal in een ander deel van de stad
– 9.15 terug thuis
En haast hebben de kinderen nou nooit. In zo’n wegbrenguur hoor ik voornamelijk “Schiet eens op” en “Loop eens door” over mijn lippen rollen. “Je moet je niet zo op de kast laten jagen,” hoor ik wel eens van anderen. Dat heb ik geprobeerd, maar het resultaat was dat de kinderen een half uur in plaats van een paar minuten te laat kwamen. Eerder opstaan? Maakt niks uit. Ze verdoen namelijk net zo lang hun tijd totdat ik in de stress schiet en dat is dus altijd om 8.00 uur, of ze nou een uur of anderhalf uur krijgen om zich klaar te maken.
Maar vorig jaar zaten ze ineens allemaal op één locatie. Dat was leuk. Dat was heel goed te doen. Iedere dag bij een ander kind even kijken wat hij of zij had getekend of geleerd. Er was tijd om even een speelafspraakje te regelen. En tijd om die afspraak bij de orthodontist even te melden aan de juf. Heerlijk.
Dit schooljaar was het tijd om alles anders te doen. De bovenbouw op de ene locatie, de onderbouw op de andere locatie. Nu ren ik dus weer heen en weer. En ben ik te laat op de laatste locatie als de vuilniswagen in de straat rijdt/mijn oudste kind vraagt om naar haar tekening te kijken/ik de afspraak bij de orthodontist nog even bij de juf moet melden/de jongste struikelt/er een tas van de fiets valt/iemand zijn gymtas vergeet/etc./etc. En met mij rennen nog veel meer ouders heen en weer. Sommigen kom ik twee keer op een ochtend tegen. Want had je vroeger gewoon pech als je kinderen over de schoollocaties verspreid raakten, nu krijgt bijna elke ouder ermee te maken. Er zijn namelijk heel véél ouders die kinderen in de onder- en bovenbouw hebben.
Na twee dagen plingt het eerste mailtje van school in mijn postbus: “Verkeer rondom school”. De strekking: graag wat minder chaos in het verkeer rond de school. Een week later ontvang ik nog een mailtje: “Op tijd op school!!” Ik zucht eens diep.
Het spijt me, schooldirectie. Ik heb het geprobeerd. Echt. Ik heb een toverstafje gehaald en de Harry Potter-boeken gelezen, maar het wil niet lukken met die toverspreuk. Ik kan me nog steeds niet in tweeën splitsen.
