Mijn oudste zoon zit sinds afgelopen zomer op de basisschool. Nu vond ik dat best een stap, want wat werd mijn kleine mannetje ineens groot. Maar dat het zo’n ommezwaai zou zijn had ik nooit kunnen vermoeden. . . .
Ik was al gewend aan het ritme van de crèche en dacht heel naïef dat dit zou voortkabbelen op school. Je brengt je kind ’s ochtends en haalt hem ’s avonds weer op en verder heb je er niet zoveel omkijken naar tijdens zo’n dag. Maar na die paar maanden dat hij nu op school zit weet ik dat het er hier heel anders aan toegaat.
Het begint al elke ochtend vroeg: boterhammen smeren, appeltje schillen en bekers drinken vullen. En dat dan elke dag net anders, want mijn zoon is nogal kritisch over het beleg op zijn boterham, de manier waarop de appel wel of niet gesneden is en wat er in welke beker zit. Met een slaperig hoofd sta ik dus elke morgen te smeren en te snijden tijdens het aanhoren van de opdrachten en eisen van mijn zoon. Ik sta er tien minuten eerder voor op.
Dan is er een keer in de week ‘speelochtend’ op school. Het is dan de bedoeling dat je als ouder twintig minuten langer blijft zodat je kind je kan laten zien waarmee hij altijd speelt. Dat je daardoor twintig minuten later op je werk komt, schijnt de juf niet te deren. In de praktijk is het meestal zo dat mijn zoon snel bij zijn vriendjes gaat zitten en daarmee gaat spelen, mij totaal negerend. Als ik uiteindelijk wegga en hem een zoen op zijn hoofdje geef kijkt hij me verbaasd aan met zo’n blik van ‘ben je er nou nog?’. De meeste moeders gebruiken deze tijd dan ook om eens even goed bij te praten. Een kopje koffie ontbreekt er nog net aan, maar ach gezellig is het wel.
Dan hebben we, of nou ja mijn zoon dan, elke laatste vrijdag van de maand ‘speeldag’. Dan mogen de kinderen iets van hun eigen speelgoed meenemen waarmee de andere kinderen mogen spelen. En dat is nog niet zo makkelijk, want het kiezen van dat speelgoed blijkt erg lastig te zijn. Met welk speelgoed mogen de kinderen uit zijn klas spelen? Eigenlijk nergens mee, want alles is van ‘hem’ en daar mag natuurlijk niemand, maar dan ook echt niemand aankomen. Dus blijft er niet veel over en neemt hij, na lang zoeken, uiteindelijk elke keer dezelfde auto mee naar school.
Naast alle ‘speelochtenden en dagen’ hebben ze op school een ‘letter van de week’. Elke week een andere letter waarmee ze allemaal woorden verzinnen. De mmm van mama en de puh van papa, maar ook de kuh van kaart en kwast. Thuis moeten deze kleuters dan bedenken waar de letter nog meer van is en dit voorwerp meenemen voor op de lettertafel. Dit is de favoriet van mijn zoon. Wij hebben elke week ‘het gesprek’ over de letter van de week en welke woorden hier allemaal mee beginnen. Eindeloos kan hij hierover doorgaan. Vervolgens moeten we op zoek naar voorwerpen die met die letter beginnen. Dat is best lastig met bijvoorbeeld de wuh van wind en de tuh van trut. Hoe moet je die nou meenemen? Van die laatste kent iedereen er wel een, maar om die nou een hele week op de lettertafel neer te leggen. . .
Naast de lettertafel staat de thematafel. Ook voor deze tafel mogen de kinderen allerlei spullen meenemen. Gelukkig vindt mijn zoon deze tafel niet zo interessant, dus lopen wij niet elke dag met tassen vol bladeren, kastanjes, sinterklaasspullen of boeken zoals sommige klasgenootjes van mijn zoon wel doen. De ouders zuchtend en steunend achter ze aan lopend. En als je denkt dat je het hiermee gehad hebt, dan heb je het mis.
Sinds mijn oudste zoon op school zit, en dat is nu precies vier maanden, heeft hij al zes keer vrij gehad vanwege een studiedag van de juffen en meesters, zijn ze twee keer op schoolreisje geweest en hebben ze al opgetreden voor alle ouders. Dit laatste natuurlijk midden op de dag. Te vaak hangt er een lijstje aan de deur van de klas waarop ouders zich kunnen inschrijven voor het helpen bij een of andere activiteit. Ik probeer altijd net te doen of ik dit lijstje niet zie, maar als ik dan toch met een schuin oog kijk zie ik steevast dezelfde namen staan en groeit mijn schuldgevoel. . .
Toch ben ik inmiddels gestopt me er druk over te maken. Het zal er wel bij horen en mijn zoon vindt het heel leuk als ik mee ga op schoolreisje of kom voorlezen in de klas. Vol trots kijkt hij dan naar zijn vriendjes met zo’n blik van ‘dat is mijn mama!’. Voor die blik schuif ik wel wat met mijn werkafspraken, maak ik ’s avonds nog wat af waar ik door de schooldrukte overdag niet aan toekom en rij ik heen en weer tussen mijn werk en de school. Maar toen ik van de week mijn mail opende schrok ik toch wel even. Ik zag een mail van de school waarin de komende week als ‘feestweek’ werd aangekondigd. Voor de moeders zal dit niet echt een feestweek zijn ben ik bang, maar betekent het niet minder dan een über stress week. Elke dag is er wel een of andere feestelijke activiteit waar je kind iets speciaals mee moet nemen, op een gekke tijd op school moet zijn, verkleed moet komen of midden op de dag meedoet in het kerstspel waar je als ouder natuurlijk niet mag ontbreken.
Ik pendel komende week dus heen weer tussen de school en mijn werk. Hopend dat mijn baas net zo’n drukke week op de school van haar kinderen heeft en niet merkt dat ik er zo weinig ben…
Hele fijne kerstdagen!
Liefs,
Laura
