Er zijn van die dagen dat er spoken door mijn hoofd dwalen. Dat ik me een slechte moeder en partner voel. Ik heb dan een schuldgevoel als moeder. Ik wil goed zijn in alles tegelijk. Maar aan het einde van de dag trek ik dan meestal de conclusie dat het daardoor misschien wel helemaal niet uit de verf komt.
Toen ik nog geen moeder was, wist ik precies wat voor soort moeder ik wilde zijn. Relaxt, geduldig, gezellig en alles wat daarbij hoorde. Nu ik vijf jaar mama ben, moet ik helaas een andere conclusie trekken. Ik ben niet altijd relaxt, altijd geduldig, altijd gezellig. En of dat nog niet genoeg is, had ik laatst zo’n dag dat ik alle drie mijn mannetje wel achter het behang kon plakken… tegelijk! En in plaats van dat ik even tot 10 telde en me bedacht waarom ze alle drie per se tegelijk moesten schreeuwen en niet wilde luisteren, ging mijn stem twee octaven omhoog en de volume op harder dan ik ooit van mezelf toe zou staan.
Schuldgevoel als moeder
Schuldgevoel als moederDaar stond ik dan als ontaarde moeder die én het huishouden wilde doen, én wilde zorgen dat de verbouwing soepel verliep, maar bovenal wilde dat de jongens een gezellige dag met me beleefden. En raad eens… niets van dat alles lukte. Ik was zo boos op mezelf omdat ik mijn kinderen niet kon geven wat ze nodig hadden, dat het alleen maar erger werd. Kinderen hebben geweldige voelsprieten en voelen alles reuze goed aan.. en hoe!
Stiekem dacht ik: “als ze alles zo goed aanvoelen, kunnen ze dan niet heel even stoppen met gillen en gewoon gaan luisteren, zodat we daarna dubbel kunnen liggen van het lachen?” En het feest was nog niet compleet, want in de tussentijd heb ik ook nog lopen mopperen op mijn vriend. Toen we met het avondeten aan tafel zaten en de storm wat was gaan liggen, heb ik de jongens verteld hoeveel ik van ze houd en dat mama morgen gewoon weer mama is. Van binnen knakte ik toen ik drie lieve snoetjes zag met drie paar lieve oogjes.
Alleen maar erger…
Op het moment dat ik ze die avond lekker toedekte en welterusten wenste voor de nacht, werd het schuldgevoel alleen nog maar groter. Door mama’s perfectionisme was hun dag verpest. Ze hebben vandaag geen leuke herinneringen kunnen maken en dat was mijn schuld. Ik bleef wat langer op de kamer hangen, zong nog drie extra liedjes. Alsof dat nog wat goed kon maken. En stiekem hoopte ik dat één van mijn mannetjes zou zeggen: ‘mama het is oké’. Wat voelde ik me schuldig.
Nadat ik een nacht had liggen piekeren hoorde ik heel vroeg in de ochtend een stemmetje uit de slaapkamer naast ons. Ik moet eerlijk zeggen dat ik negen van de tien keer niet reuze blij ben als één van de jongens om 05:15 uur al wakker is. Dit keer daarentegen sprong ik dankbaar uit bed en plukte hem uit zijn bedje, voordat hij zijn broertjes wakker zou maken. Ik nam hem mee naar ons bed, waar hij heerlijk tegen me aan kroop.
Na een intense knuffel klonk het zacht “ik vind jou lief mama”…
Heb jij ook wel eens een schuldgevoel als moeder? Hoe los jij dat dan op?
