Het is weer een van die tijden en ik moet het maar gewoon uitzitten. Al mijn kinderen hebben af en toe zo’n periode waarin ze proberen of hard zeuren inmiddels toch een positief effect sorteert. Vorig jaar probeerde mijn Knuffelmeisje uit of tien keer per avond uit bed komen een betere bedtijd (volgens haar dan) tot gevolg had. Nou, nee dus.
Dit keer is het mijn zoontje. Met verve huilt en protesteert de Minisaurus: als hij naar bed moet, als we een winkel uitlopen zonder iets voor hem te kopen (o, schande!), als een zus naar een verjaardagsfeestje is geweest en met snoep thuiskomt. Hij huilde zelfs een paar keer dat zijn verjaardag vandáág gevierd moest worden. Het ging daarbij vooral om de cadeautjes natuurlijk, maar de taart leek hem ook een fijne toegift.
Na heel veel ‘nee’ en ‘ik zei nee, dus is het nee’ begint de zeurgolf weer wat af te nemen. Zijn hongerige maag (lees: lekkere trek) drijft hem nog wel eens tot gezeur, maar ook dat wordt minder. Ik kan het goed merken, want deze week na de herfstvakantie moeten zijn zussen weer naar school, maar de Minisaurus heeft als kind in de onderbouw nog een weekje extra vrij. En dus heb ik mijn werk op een laag pitje gezet, drinken we samen thee en limonade en bouwen we een treinspoor van hier tot aan de keuken. De aandacht doet hem goed.
Woensdag mag hij even mee naar school. Hij schuift eerst bij de ene zus en dan bij de andere aan tafel en tekent lief een papiertje vol, terwijl ik beide klassen op luizen controleer. Even later lopen we door de herfstwind terug naar de auto. Angstvallig geeft hij mij de tekening voor hij wegwaait. ‘Je hebt echt heel lief zitten kleuren,’ zeg ik tegen hem. ‘Ik ben driedubbel trots op jou!’
De Minisaurus gaat er helemaal van glimmen. Met slimme oogjes kijkt hij naar me op. ‘Mama,’ zegt hij, ‘mag ik dan nu iets kopen?’
