In groep 4 van de kleine blonde Viking zitten 24 kinderen. En van die 24 kinderen weet slechts 1 meisje ‘Het grote geheim’ en de rest gelooft nog heilig in Sinterklaas. Het geheim van Sinterklaas dus. Ik weet dat omdat ik in de klassenapp heb gevraagd welke kinderen er allemaal nog in Sinterklaas geloven, vooral omdat ik niet wilde dat Sverre de laatste zou zijn. Maar nee, het grote Sinterklaas geheim was nog veilig en met alle moeders spraken we min of meer af, om de kinderen nog niet op de hoogte te brengen.
Leuke cadeau’s voor Sinterklaas >>
Dat laatste zou dan gebeuren in de grote vakantie van volgend jaar ofzo, tenminste, dat had ik in mijn hoofd. En dit laatste jaar zou ik nog even volop genieten van de wonderen van dit kinderfeest. Ik was in mijn nopjes, wat een leuk feest zou het dit jaar weer worden!
Maar goed, zoals iedere moeder weet, gaan dingen nooit zoals je het in je hoofd hebt. Zo ook deze pakjesavond, die eindigde compleet anders als ik verwacht had.
Rond het middaguur kwamen Sverre, Veerle en ik bij mijn broer en de familie aan. De kadootjes had ik, ongezien, in vuilniszakken gestopt en achterin de auto gelegd. Daar aangekomen was het de bedoeling dat mijn broer alle 4 de kinderen even bezig zou houden zodat mijn schoonzus en ik de kadootjes, boven in het kleine kamertje, in jute zakken konden stoppen.
Twijfels rondom Sinterklaas
Het plan was geweldig, de uitvoering niet, want de kleine Viking had namelijk al zijn twijfels. Iedere dag vroeg hij of ík de Sinterklaas niet was. Maar steeds verbaasde ik mezelf door een goede smoes te verzinnen en de twijfels weer even weg te nemen. Ik dacht dat het veilig was, en terwijl Astrid en ik druk bezig waren in het kleine kamertje, en mijn broer de kinderen drinken en kruidnootjes gaf, sloop Sverre de trap op…
Ineens vloog de deur open. Sverre keek de kamer in waar de 2 moeders de laatste pakjes in de zakken stopten. Voor een moment zei niemand iets. Toen riep ik in paniek dat mijn zoon naar beneden moest. Hij draaide zich om en liep weg. Astrid en ik keken elkaar verschrikt aan en we probeerden ons nog te overtuigen dat hij misschien niks gezien had. Maar we wisten wel beter.
Toen moest ik snel handelen. Sverre ging nu vast de huiskamer in en zou daar in het rond gaan schreeuwen dat hij de zakken met kadootjes gezien had. Mijn neefje en nichtje kenden het geheim al, maar Veerle nog niet. En dat wilde ik nog even zo houden. Dus ik rende de trap af en haalde Sverre in de gang, waar verder niemand was.
Dan toch maar Het Sinterklaas geheim vertellen …
Hij grijnsde van oor tot oor, en toen wist ik zeker dat hij ons door had. En daar, zittend op de trap, totaal anders als dat ik me voorgesteld had, moest ik hem het grote Sinterklaas geheim vertellen. Het geheim dat al eeuwenlang bestaat. En ook dat dit geheim niet doorverteld mocht worden. Aan zijn zusje niet, en ook niet in zijn klas. En ik vertelde hem dat hij nu bij de ‘grote mensen’ hoort.
Hij nam zijn belofte zeer serieus, en het geheim is veilig bij hem. Maar al snel kreeg ik wel honderden vragen. Werkelijk alles wilde hij weten, wanneer de echte Sinterklaas leefde, of hij echt een paard had dat Amerigo heette, en hoe ik de kadootjes kocht en verstopte. Wie de wortel uit zijn schoen haalde en waar zijn verlanglijstje dan nu was. Soms moest ik het ook aan Google vragen, want ik had geen idee hoe het met de échte Sint Nikolaas zat.
Dus nu hebben mijn zoon en ik een geheim. Voor zijn zus en voor de kinderen van zijn klas. En ik…? Ik ben dit weekend 5 jaar ouder geworden van de schrik. Hier heb ik voor niks 8 jaar op geoefend… Over 2 jaar heb ik mijn herkansing.