De afgelopen weken hebben we ons er helemaal in ondergedompeld. Geen activiteit hebben we overgeslagen. Geen kans onbenut gelaten om hèm te zien. Elke dag haasten we ons om op tijd achter de tv te kruipen. Daar volgen mijn jongens het wel en wee van Sinterklaas, de zwarte pieten, de kapotte stoomboot en de zoektocht naar het vriendinnetje van Pietje Verliefd. Het huis stond op zijn kop toen dit laatste pietje ook een onverwacht bezoek aan ons bracht. Hij liet een briefje voor de jongens èn een hartje van pepernoten achter. Ook werden de schoenen een aantal keer met een wortel voor het paard klaargezet, terwijl er luid ‘Sinterklaas kapoentje’ werd gezongen. En wat straalden de gezichtjes toen die verwachtingsvolle oogjes de volgende ochtend de goed gevulde schoenen zagen. Zelfs toen mijn oudste zoon voor de derde keer hetzelfde auto’tje in zijn schoen vond. Hij haalde zijn schouders ervan op en zei ‘Sinterklaas kan toch ook niet alles weten?’ en zette enthousiast nog een keer het lego auto’tje in elkaar.
Sinterklaas pret weken
Mijn mede klassenmoeder en ik draaiden overuren. In de keuken van de school bakten we pepernoten met de klas van onze zoontjes. Gretig kneedden de kleine handjes het deeg en vormden de hiervan gedraaide drolletjes om tot heuse pepernoten. De hele klas smikkelde en smulde even later van de versgebakken, nog warme pepernoten. Een paar dagen later gingen we met een grote groep uitgelaten, dik ingepakte, kleuters op pad. Al zingend liepen we half Utrecht door op weg naar de rondvaartboot. Op deze boot zat niemand minder dan Sinterklaas, vergezeld door enkele pieten. Met hun voeren we over de Utrechtse grachten. Een paar moedige kleuters namen heldhaftig plaats tegenover de overduidelijke hulpklaas. Zij gaven hem een hand en durfden, nauwelijks hoorbaar, antwoord te geven op zijn vragen. De rest van de groep zat op veilige afstand achterin de boot.
Hier kun je Sinterklaas ontmoeten >>
Logeerhuis in Utrecht
Met zoveel activiteiten moet Sinterklaas wel een logeerhuis in Utrecht hebben. Ook dat huis brachten wij natuurlijk een bezoek. Mijn jongens liepen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was, direct hand in hand met de rondleid pieten mee. Geen staaltje angst te bekennen. We zagen het bed, de pyjama en de werkkamer van Sinterklaas. Tussendoor losten de kinderen ijverig raadsels op, visten de uit de boot gevallen kado’tjes uit het water en zochten de verloren muts van zwarte piet. Uiteindelijk brachten de pieten ons bij Sinterklaas die net een uiltje zat te knappen in zijn stoel. Heel zachtjes slopen we naar binnen. Verrast keek Sinterklaas om zich heen toen hij wakker werd van de zachte kinderstemmen. Tientallen verwachtingsvolle koppies keken naar de Sint. De spanning vulde de ruimte. Terwijl mijn oudste zoon al dagen allerlei vragen aan Sinterklaas opsomde, viel hij stil toen Sinterklaas vroeg of iemand iets wilde vertellen. Hij verstopte zich achter zijn vriendje toen de ogen van Sinterklaas de zijne zochten. Mijn jongste zoon kroop op mijn schoot en ik zag de witte knokkels van zijn kleine knuistjes. Deze Sint was wel heel echt. En heel dichtbij. Een zucht van opluchting ging door de kamer toen de pieten aankondigden dat het tijd was deze te verlaten.
Sinterklaas weken
De weken vlogen voorbij. Ze waren vermoeiend, maar wat hadden we een pret. De ogen van mijn zoontjes werden steeds kleiner, maar er brandde een vurig vlammetje in dat ik nog niet kende. Nog twee pakjesavonden en een bezoek van Sinterklaas aan school hebben we voor de boeg. Dan kan de stapel sinterklaasboeken, waarvan we er elke avond een uitkiezen, terug worden gelegd in de kast. We stappen weer uit de wereld van speculaasgeuren, vrolijke sinterklaas muziek en spannende ochtenden waarbij vol verwachting wordt gekeken of de schoen wel gevuld is.
Wat zal ik het missen. Ik kijk terug op een paar intensieve, maar oh zo leuke pretweken. Ik verheug me nu alweer op het moment dat we in de verte het rood fluwelen stipje aan de horizon zien verschijnen. . . .
Liefs,
Laura
