‘Ik vind de skileraar maar niks’

13 januari 2018

Rob en ik willen een lang weekend gaan skiën in het nieuwe jaar met Joris, maar de jongeman heeft nog nooit op de latten gestaan en voor mij is het ook al ruim 20 jaar geleden. Daarom besloten wij om eerst eens in Zoetermeer te gaan oefenen, en ik nam, samen met Joris, een uur privé skiles.

Stoere Kinder skikleding >>

Op weg er naar toe zit er een stuiterend mannetje naast mij. Joris is super zenuwachtig en hij weet van gekkigheid niet wat te doen. Zo heb ik hem nog nooit mee gemaakt, ik word er zelf ook nerveus van, want een held op de latten ben ik zeker niet. Rob zit voorin met zijn zus en zij kijken dit glimlachend aan.

We komen binnen, staan in de rij voor de materialen en Joris loopt nog steeds als een stuiterbal naast mij. Ondertussen gieren ook de zenuwen door mijn lijf en krijg ik Joris met geen mogelijkheid meer gefocust. Hij pikt nu natuurlijk ook mijn emoties op… Eindelijk hebben we alle benodigde spullen, dus het omkleden kan beginnen. Ik probeer de kleine man in zijn ski outfit te hijsen, maar hij is nu werkelijk in alle staten en het aankleden wordt mij niet makkelijk gemaakt. Na tig minuten zijn we klaar voor de skiles, het zweet staat nu al op mijn rug, dat beloofd wat…

Skiles

Joris loopt als een volleerd skiër met zijn boots en ski’s voor mij uit richting de heuvel. Bij hem zijn de zenuwen nu aanzienlijk minder, bij mij helaas nog niet. Samen met Rob en zijn zus, lopen we eerst naar de bunny-heuvel. Rob loopt met Joris naar boven, zegt hem hoe te gaan staan, rent weer naar beneden om hem op te vangen, maar Joris is al onderweg. Zonder enig teken van angst glijdt hij naar beneden. Rob is net op tijd om hem op te vangen voordat hij tegen een paar andere kinderen opbotst. Remmen moet hij natuurlijk nog leren. Na twintig minuten is het tijd voor ons om te gaan lessen. Rob en zijn zus gaan snowboarden.

De leraar is een vlotte man met een leuk baardje. Hij legt uit dat we met de loopband naar boven gaan. Joris zegt dit wel eng te vinden, en vraagt waarom hij niet op de bunny heuvel mag. Volgens de leraar is deze voor kleuters en is hij hier al veel te groot voor. Joris begrijpt deze opmerking, maar helemaal zint het hem niet… De skiles loopt voorspoedig en Joris pikt het gelukkig sneller op dan ik dacht. Wel merk ik dat hij sneller wil dan dat hij kan. De leraar is natuurlijk bezig om Joris te leren remmen, maar Joris wil skiën. Na drie kwartier begint zijn geduld dus op te raken en wanneer we onder aan de heuvel zijn, roept hij luid en duidelijk;

‘Ik ben er klaar mee!!!’

En na deze, nogal duidelijke, opmerking glijdt meneer als een speer richting de uitgang. Ik glibber er, een stuk langzamer, achteraan en vraag hem te stoppen. Rob ziet die tafereel samen met zijn zus aan vanaf de stübe waar hij net wat aan het drinken is. Hij kent Joris ondertussen ook al goed genoeg en weet dat de kleine man er nu ook echt helemaal klaar mee is. Uiteindelijk stopt Joris en vraag ik hem waarom hij er mee wil stoppen. Hij is flink gepikeerd en antwoord mij op een daarbij aansluitende pissige toon dat hij absoluut klaar is met de les, maar niet met skiën. Meneer leert het zichzelf wel aan, hij vindt de leraar maar niks… Daar sta je dan als ouder. Gelukkig heeft de leraar al vaker les gegeven aan kinderen met autisme, dus weet hij ook dat lullen als brugman nu geen zin meer heeft.

Na overleg met de leraar besluit ik daarom zelf nog een keer met hem naar boven te gaan, en Joris gaat alleen glijden van de bunny heuvel. Ik sein naar Rob wat de plannen zijn en vraag hem Joris vanachter het raam in de gaten te houden. Maar hij denkt er kennelijk anders over en drinkt gelijk zijn laatste slok warme chocolademelk op en komt richting Joris. Ik kan nu met een gerust hart naar boven met de leraar. Het blijkt dat ik het skiën gelukkig nog niet verleerd ben.

Doorzetter

Rob en ik hadden gedacht dat Joris er na de les wel mee op wilden houden, maar niets is minder waar. De kleine man blijkt over een extreme hoeveelheid doorzettingsvermogen te beschikken, hij wil alsmaar met mij mee naar boven en ondanks de valpartijen blijft hij het proberen. Totdat ik uiteindelijk aangeef dat het vallen nu wel erg vaak gebeurd, wat bij hem natuurlijk tot flinke frustratie leidt, omdat zijn benen moe worden. Dit accepteert hij, en na ruim twee uur intensief skiën gaan wij naar huis. Na een heerlijke, ongezonde maaltijd bij de Mac en een warme douche leg ik mijn mannetje op bed, zijn ogen vallen al half dicht voordat ik klaar ben met mijn verhaaltje. Ik kus hem welterusten, en een enorm gevoel van trots overheerst al mijn andere gedachtes: ’man, wat was ik vandaag trots op mijn kleine doorzetter!’

LEES OOK:

Delen op Facebook
Delen op Pinterest

Lees ook

corrigerend-ondergoed-1

Zo word je als moeder minder onzeker over je lichaam na de geboorte van je zoon

Ben je onlangs moeder geworden? Niet alleen is dat een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in je leven, ook kan...
ONTPLOFFINGSGEVAAR, IK ONTPLOF TEGEN MIJN KINDEREN

ONTPLOFFINGSGEVAAR

“DANIËL NIET DOEN! Kijk nou eens wat een zooi je hebt gemaakt. Kom er maar gelijk uit het is klaar...
samen in de tuin werken, groene vingers, kind tuin werken, plantjes planten, opvoeding

Groene Vingertjes

Sinds het lente is en de dagen steeds zonniger worden is dat voor ons het teken om de tuin onder...