De winter is begonnen! Het is het moment dat mijn oudste zoon vanaf de achterbank roept ’het is winter, het sneeuwt!’ dat ik me realiseer dat mijn kinderen een heel ander beeld hebben bij de winter en bij sneeuwpret dan ikzelf.
Sneeuwpret
Vanaf het moment dat mijn oudste zoon is geboren sneeuwt het elk jaar als nooit te voren. Hoe anders waren de winters uit mijn jeugd. De druilerige, miezerige winters, met wind en waterkou. Elk jaar weer hoopten we tevergeefs op een witte kerst. Heel soms viel er een flinterdun laagje, dat na luttele momenten alweer verdwenen was alsof het er nooit had gelegen. De slee wegkwijnend, achter dozen vol oud speelgoed, op zolder. Nu staat de slee binnen handbereik in ons kleine schuurtje. Dwarrelende sneeuwvlokken, wit bedekte daken en met de slee naar school, horen er voor mijn zoontjes helemaal bij in de winter.
Heel Nederland onder de sneeuw
Een paar weken geleden leek de winter alweer zijn intrede te doen. Vroeg dit jaar. De waarschuwingen waren niet van de lucht. Het land was al in rep en roer voordat er überhaupt een vlok was gevallen. In de vroege ochtend, op het moment dat ik de oudste naar school moest brengen barste het los. Ik keek naar buiten en zag dikke vlokken naar beneden vallen. De straat veranderde in een witte, wollen deken en de auto’s waren verstopt onder een steeds dikker wordende laag zachte sneeuw. We glibberden naar school en kwamen in een lege klas. Iedereen was toch nog overvallen door de sneeuw.
Ook ik was er nog niet klaar voor, want het kopen van de warme winterkleding voor de jongens en sneeuwlaarzen stond nog op mijn to do lijstje. Dus slipte ik over de gladde wegen naar de dichtsbijzijnde schoenenzaak, maar het mocht niet baten. Alle sneeuwlaarzen waren uitverkocht.
Witte wereld
Toen het tijd was mijn zoon uit school te halen, wachtte een uitnodigende witte wereld op ons. Ik besloot ervan te genieten en trok de slee uit de schuur. De ogen van mijn jongste zoon lichtten op toen hij de slee in het vizier kreeg. Dik ingepakt gingen we op pad. Mijn zoon schaterde van plezier achter op de slee. Ik voelde de dikke, verse laag krakende sneeuw onder mijn voeten. Opeens werd de slee een stuk lichter en ik hoorde een schreeuw achter me. Daar lag mijn jochie op z’n billen in de sneeuw. Hij kon er niet om lachen, maar raapte al zijn moed bij elkaar en ging met een verwrongen gezicht weer zitten. Gelukkig alweer snel gierend van pret. Wat fijn al die sneeuwpret.
Sleetje rijden
Op school rende mijn oudste zoon enthousiast naar ons toe en sprong op de slee. Maar omdat ik nog geen sneeuwlaarzen had kunnen bemachtigen waren de voeten van mijn jongste zoon inmiddels vervormd tot ijsklompjes. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Maar we konden niet meer anders. We moesten met de slee naar huis. En terwijl de oudste stralend als een prins achterop de slee zat, liep mijn jongste schreeuwend en gillend naast me. Het begon harder te sneeuwen. We ploeterden voort. Het gejammer van mijn zoon was ongemerkt overgegaan in luid gejank. Klappertandend van de kou. Ook mijn oudste zoon zat niet meer stralend achterop de slee. Met zijn hand beschermde hij zijn gezicht tegen de sneeuw die recht in zijn gezicht waaide.
Na de barre tocht stak ik eindelijk de sleutel van ons warme, gezellige huis in het slot. Ik stookte de kachel hoog op, warmde de bevroren voetjes van mijn zoon met mijn handen en maakte boterhammen klaar. Met rode wangen nog nagloeiend van de kou smulden de jongens even later van de warme tosti’s. We keken naar buiten en genoten van de wereld die steeds witter werd. Heerlijk, de winter is begonnen!
LEES OOK:
