Onmogelijk is het voor mij om nog terug te denken aan een tijd van voor de kinderen, toen in het huis nog geen grote speelgoedbende lag en je niet elk moment over een auto of treintje kon struikelen. Ik kan het me echt niet meer voor de geest halen en dat is ook helemaal niet nodig hoor, begrijp me goed. Ik ben dol blij dat mijn kinderen zo ontzettend leuk kunnen spelen met alles wat ze hebben, maar moet het nu zo veel zijn?
Hoeveel speelgoed ze ook hebben, toch spelen onze zonen meestal met het zelfde speelgoed. Boven in de kamer ligt een houten treinbaan, die is zwaar favoriet, net als de Lego Duplo en de ‘echte’ Lego zoals Lars het zo mooi zegt. Maar baas boven baas zijn de Cars auto’s. Ondertussen hebben ze er heel wat bij elkaar verzameld en spelen samen de films na, verzinnen zelf verhalen en kunnen echt de hele middag met de auto’s spelen. Wanneer ze ineens dezelfde auto als favoriet zien, dan stel ik de 10 minuten regel in en mogen ze om de beurt met het autootje spelen. Ze kennen de regel onderhand zo goed, dat het zonder morren geaccepteerd wordt. Het liefst nemen ze elke avond een paar autootjes mee naar bed, maar dat mag niet, want dan hoor ik ze de hele avond nog steeds verhalen verzinnen. Het leuke van al het speelgoed vind ik dat de jongens alles met elkaar combineren. Ze spelen met playmobile poppetjes die wonen in huizen van Lego duplo en de Cars auto’s worden in een parkeergarage van de Lego gezet.
Lars kreeg voor zijn vijfde verjaardag een heleboel Lego. Dol blij was hij hier mee en ook zijn vader kon zijn geluk niet op. Hij zag zich al samen met zijn zoon een brandweerkazerne in elkaar zetten. Hij kwam bedrogen uit. Lars wilde het allemaal zelf doen, hij had geen hulp van zijn vader nodig. Trots zat hij aan tafel, instructie boekje erbij en bouwen maar. Ik nam mijn petje voor hem af zo goed ging het.
Om toch een beetje overzicht in huis te houden, hebben de jongens beneden hun eigen speelgoed kast. Meestal spelen ze op de vloer voor deze kast. Eigenlijk moeten ze de kast zelf netjes houden, maar dat lukt niet altijd dus meestal ga ik samen met de jongens voor de kast zitten om deze een beetje te fatsoeneren. Boven op hun kamer spelen vinden ze ook erg leuk. Hele middagen ben ik ze kwijt omdat ze op hun kamer spelen. Ik loop regelmatig even naar boven om te kijken of alles nog goed gaat ( en ze niet elkaars haar aan het afknippen zijn).
’s Avonds ruimen we het speelgoed op, maar mogen kunstwerken die ze in elkaar hebben gezet wel blijven staan. Hierdoor proberen we, wanneer de jongens naar bed zijn, toch een beetje rust in huis te creëren en hebben we in ieder geval niet de kans dat we onze nek breken. De volgende dag is de chaos trouwens snel weer gemaakt hoor.
