Ik besloot toch om even naar buiten te gaan met de jongens. Het was het zoveelste regenachtige dag en de jongens braken de boel binnen af en moesten duidelijk wat energie kwijt.
Een goede keuze, zo bleek even later toen wij de deur uit stapten en het zonnetje warempel doorbrak. We gingen naar het park waar ook een kinderboerderij is en we altijd eerst beginnen met het aaien van de konijntjes en onze neuzen dichthouden bij de stinkende varkens. Daarna de speeltuin in. De jongens lieten deze keer de speeltoestellen voor wat ze waren en renden direct op het voetbalpleintje af. Daar was een vriendje van de crèche druk in de weer met een bal. Dolle pret dus.
Op datzelfde pleintje lag een enorm grote plas. Ik had die plas wel gezien, maar hoopte dat die aan de aandacht van mijn jongens zou ontsnappen. Zij hadden gelukkig alleen aandacht voor de bal die ze met al hun kracht vooruit probeerden te schoppen. En een pret dat ze hadden…
Stampen in de plassen
Totdat mijn jongste zoon die plas tóch in de gaten kreeg. Ik zag het direct aan de blik in zijn ogen. Pret maakte plaats voor een ondeugende twinkeling. Hij rende erop af. Ik probeerde hem nog tegen te houden, maar niets weerhield hem van deze te leuke kans om eens lekker in de plassen te stampen. Helaas ben ik niet zo’n moeder die er op dit soort momenten aan heeft gedacht om de jongens laarzen aan te doen. Daar denk ik alleen aan als het al te laat is en de schoenen van de jongens weer eens doorweekt zijn van het stampen in de plassen.
Met zijn goede schoenen stormde mijn jongste zoon dus op de plas af en rende er doorheen. De plas was een stuk dieper dan hij (en ik) gedacht had, wat het voor hem alleen maar leuker maakte. Hij gierde het uit van de pret. Mijn oudste zoon stond met het vriendje van de crèche even bedenkelijk te kijken. Je zag ze denken… zouden zij ook? Dit twijfel moment duurde niet lang en beide jongens volgden mijn jongste zoon. Binnen de kortste keren waren ze alle drie nat tot op de knieën.
Verontrust kwam de moeder van het vriendje onze kant op. ‘Jouw zoon is zeker met het stampen in de plassen begonnen?’ zei ze gelukkig lachend ‘alleen de grootste deugniet van de crèche kan zoiets verzinnen!’ Het kwaad was al geschied, ze waren al helemaal nat, dus we konden er niets meer aan doen en erger kon het niet worden. Dachten we.
Mijn jongste zoon was helemaal door het dolle heen. Zo erg, dat zijn coördinatie hem een beetje in de steek liet. En ja hoor, daar ging hij, hij gleed uit en viel voorover met zijn gezicht in de plas. Door en door nat was hij, tot aan zijn haren aan toe. Hij zette even een pruillip op, bedacht zich een seconde of hij moest gaan huilen of door zou gaan met deze te leuke activiteit. Hij koos voor het laatste, vermande zich en liet zich weer meevoeren door de pret.
Niet geliefd…
Inmiddels hadden meer kinderen het waterspektakel ontdekt en voegden zich, onder luid protest van hun ouders die eerst nog met leedvermaak naar onze kinderen keken, bij mijn spetterende jongens. De kinderen stampten en renden door de diepe plas en hadden pret voor tien. De ouders die erom heen stonden, en die ik bijna allemaal ken van de crèche, keken mij hoofdschuddend aan. Ze wisten allemaal dat mijn zoon dit spektakel was begonnen en dat hij hun kinderen hierin meetrok.
Ik haalde mijn schouders op en lachte. Ik genoot van de pret die mijn jongens hadden. Zo had deze regenachtige dag onverwacht toch nog een hele leuke zondagmiddag opgeleverd!
Lees ook: ‘mam, ik verveel me’ >>
