Zo, hé hé, Ytse ligt lekker in de box te spelen, Fedde zit Brandweerman Sam te kijken en de koffie is klaar! Met een kop koffie plof ik op de bank, pak mijn telefoon en ga eens even kijken wat iedereen vandaag weer te melden heeft, Facebook! Fedde komt zuchtend naast me zitten: “Mam, zit je nou alweer op je telefoon?”. Ik kijk hem aan en zeg: “Ja, mama zit eventjes en gaat zo weer verder met de was. Jij bent toch Brandweerman Sam aan het kijken?” “Ja mam, maar jij moet dat ook kijken”. Ik leg m’n telefoon weer even aan de kant, kijk een stukje Brandweerman Sam mee en voor ik het weet zit ik weer op Facebook te kijken.
Verslavend!
Voel ik mij weleens schuldig tegenover mijn kind? Jazeker! En soms wel heel erg ook! Vooral op de momenten dat hij om aandacht vraagt (want dat is wat hij simpelweg doet) en ik met mijn telefoon in mijn handen zinloze dingen zit te doen. Zit ik niet op Facebook, dan doe ik wel een spelletje, zit ik op Instagram, te kijken op Pinterest voor leuke ideeën, struin ik webshopjes af, lees ik blogs. Altijd dus wel wat te doen! O, vergeet uiteraard niet alle 100.000 foto’s en filmpjes die ik MOET maken. Want stel, je mist een moment!
Dan moet ik zeggen dat ik die functie op Facebook (op deze dag), wel erg leuk vind om altijd even terug te kijken. Herinneringen, die je stiekem alweer een beetje vergeten was. Of foto’s van je zoon, waarop je ziet hoe snel het eigenlijk allemaal gaat.
Waarom ga ik op dat moment niet fijn met dat jongetje spelen? Nu kan het nog… Over een paar jaar ziet hij mij aankomen. Ben ik verslaafd? Of is het gewoon leuk?
Ik heb nu met mezelf afgesproken, geen telefoon meer in mijn handen als mijn kinderen in de buurt zijn. Tenzij je gebeld wordt of een berichtje krijgt, maar niet meer al dat andere. Daar is tijd voor als ik even tijd voor mezelf heb, of als de kinderen ’s avonds op bed liggen (alhoewel ik dan commentaar van mijn man krijg).
En als ik het doe… dan stel ik mijzelf de vraag: wat is er nou zo belangrijk? Lezen wat andere aan het doen zijn, of genieten en spelen met je kind nu hij nog zo klein is? Nee, zie je… Daar ga ik al: “en als ik het doe…”
Ik doe het niet meer PUNT!
