Het is zaterdagochtend. Tijd om naar het UMCG te gaan om te filmen. Dit keer een hele speciale uitzending. Syl is mee. En dat is fijn, heel fijn. Want wat is er mooier dan samen met je oudste zoon vrijwillig iets te maken voor kindjes die ziek zijn, heel erg ziek. Syl realiseert zich dit ook. Hij is trots zegt hij. Trots op mij dat ik dit werk doe. Wauw. Ik slik een paar keer mijn opkomende tranen weg.
Mijn lieve ontroerende oudste zoon heeft duidelijk in de gaten dat het een groot voorrecht is om gezond te zijn, te kunnen doen wat je wilt doen, geen rekening hoeven te houden met een ziekte die je uitput en je geen kind kan laten zijn… Hij geniet zichtbaar van samen zijn maar ook van de spanning van echt ‘op televisie’ te zijn. We parkeren de auto op het terrein van het ziekenhuis. Samen lopen we naar de ingang. Onderweg lopen we langs het mortuarium. Niet echt een plek die ik graag als gespreksonderwerp aanvoer met mijn achtjarige zoon. Syl denkt daar duidelijk anders over. Zijn oog valt op het woord mortuarium en vraagt mij wat dat is. Ik leg uit dat daar mensen naar toe gebracht worden die in het ziekenhuis doodgegaan zijn. Dat begrijpt hij wel.
Ik zie hem nadenken. Er is duidelijk iets wat hem intrigeert… Ik wacht rustig. Syl kijkt voor zich uit. Opeens zegt hij.. ‘mama, ik begrijp iets niet zo goed’. Hij gaat verder. ‘Ik zie daar een grote rouwwagen voor staan. Een Mercedes. Onbegrijpelijk. Want weet je mama, er zijn mensen die hun hele leven in een mercedes zouden willen rijden maar dat niet kunnen betalen. En dan ben je dood en dan is het eindelijk zover, maar kunnen ze het zelf niet eens zien of weten. Dat is toch heel erg zielig…?’
Hij pakt mijn hand. Mijn lieve stoere zoon. We praten nog wat samen en ik leg hem uit dat het leven je niet altijd brengt wat jezelf graag wilt, maar dat je wel zelf een keuze hebt hoe je hier dan mee om gaat. Dat dat echt niet altijd makkelijk is maar dat je wel trots op jezelf kunt zijn wanneer het iets beter gaat dan je eigenlijk had verwacht. Syl kijkt me aan met zijn prachtige grote ogen en zegt: ‘ Ja mama, daarom noemen ze het toch ook met vallen en opstaan..?’. Opnieuw slik ik mijn tranen weg. Maar nu van trots.
Trots op mijn achtjarige zoon. Zo onvoorstelbaar trots.
–
