De nee fase is heerlijk in volle gang. Waar merk ik dat aan? Aan eigenlijk alles… Zo ook als we buiten een lekkere wandeling willen maken met de wandelwagen. Maar voordat zijn grote teen überhaupt de wandelwagen heeft aangeraakt, komt het bekende woord al uit zijn mondje: nee!
Druk baasje
Spelen, spelen en nog eens spelen. En het liefste ook lekker buiten. Onze stoere bink is een druk baasje met lekker veel energie.
Met mijn hoogzwangere lijf is het zoeken naar de momentjes waarbij ik het meeste energie heb, dus voornamelijk in de ochtend gaan we lekker naar buiten voor een frisse neus.
Als ik aangeef dat we naar buiten gaan, slaakt hij een kreet van blijdschap, doet de deur van de gang open en pakt zijn schoenen. Zijn bruine boots én zijn blauwe sneakers. Want ja, het liefste wil hij beide aan.
Error momentje
Maar dan is hij afgeleid door de jas en schoenen van papa, waar hij ook mee wilt spelen. En dan gebeurt het, een ‘error’ momentje. Mama zegt nee. (hoe durf ik) Waarbij ik uitleg dat we de spullen van papa laten we staan en hij zijn eigen schoenen en jas mag gaan pakken.
Nee! Is het antwoord dat ik terug krijg , gevolgd door een dramatische zucht en eindigt met een languit in de gang liggende houding.
Als we dan eindelijk een keuze hebben gemaakt welke van de twee we aandoen, deze daadwerkelijk hebben aangetrokken en daarbij de jas hebben aangedaan, is het tijd de wandelwagen te pakken en lekker een stukje te wandelen. De kleine stukjes doen we zonder wandelwagen maar als we een stukje verder gaan wandelen, is de wandelwagen erg praktisch; voor het meenemen voor wat te eten, drinken, poetsdoekjes, noem maar op.
Maar daar denkt mijn kleine man anders over. Nee! Zegt hij dan, terwijl hij zijn hele lichaam naar voren duwt waardoor het onmogelijk wordt om hem er überhaupt in te krijgen. Zucht… goed dan, we gaan wandelen zonder de wagen, sportief met de benen 🙂
We stoppen wat snacks in mama’s handtas (waar daar zit natuurlijk genoeg ruimte in…), handje handje, en wandelen maar. We wandelen door de wijk richting het water waar de bootjes liggen, met af en toe een hap van een banaan. Blij en tevreden kijkt mijn peutertje om zich heen waarbij hij vrolijk zwaait naar de fietsers die voorbij komen.
We lopen een stukje verder, alle auto’s worden nagewezen en de vogels die voorbij vliegen worden nagedaan. Inmiddels zijn we al ruim een half uur aan het wandelen, nog steeds handje handje, blij en vol energie.
En we wandelen door
Eenmaal bij een kruispunt aangekomen waarbij we weer richting huis gaan, besluiten we toch de andere kant op te lopen, want mijn lieve zoon is nog lang niet uitgewandeld.
We passeren nog meer auto’s, zwaaien nog meer fietsers na en blijven even kijken bij de voorbij zwemmende eendjes en zwanen. Ondertussen knabbelt hij op een bosbeskoekje terwijl we nu echt naar huis lopen. Daar was de kleine man het niet mee eens, maar hij moest. Eenmaal bijna thuis passeren we nog een speelplekje waar hij heel graag wilt spelen. Alles was nat, vies en modderig dus helaas moest ik nee verkopen. Dikke tranen rollen over zijn wangen, want hij wilt héél erg graag naar het speelplekje. Nadat ik had uitgelegd waarom we dit keer niet bij het speelplekje gingen spelen, was er nog één luide snik en daarna droogde hij zijn tranen. Ik was stomverbaasd maar natuurlijk heel trots. (Ik had namelijk een dramatisch momentje verwacht)
De stoere man had al snel ‘zijn huisje’ gevonden. Deur openmaken, voetjes vegen, schoenen en jas uit om vervolgens de handen te wassen en een boterham te eten.
Toen ik een blik worp op de klok, was ik verrast. Bijna een uur gewandeld! Mijn kleine lieve schat heeft het wandelend bijna een uur volgehouden! Wat ontzettend knap!
Ondanks dat hij sinds kort regelmatig zijn middagslaapje overslaat, viel hij nu snel en tevreden in slaap. En mama deed lekker op de bank een slaapje mee 🙂
Hi! Mijn naam is Rosanne, 34 jaar, getrouwd, trotse moeder van een stoere peuter en zwanger van ons tweede spruitje. Wat een rijkdom om straks twee wondertjes rond te hebben lopen!
Naast de liefde voor mijn gezin en mijn werk in de kinderopvang, kruip ik met regelmaat in mijn ‘holletje’ en ben ik graag creatief bezig. Als hoogsensitieve mama heb ik daar een grote behoefte aan en deze uit ik door het spelen van piano, tekenen en foto’s te maken over van alles wat er om mij heen gebeurd. Zo maak ik mijn hoofd leeg en laad mezelf weer op met nieuwe energie.
Bij Boyslabel en Babylabel ga ik jullie voorzien van leuke en herkenbare blogs ten aanzien van het moeder/ouderschap, opvoeding, speelgoed en nog veel meer interessante onderwerpen.
Ben je nieuwsgierig? Neem gerust een kijkje op één van mijn blogs of op @bymamaroos
