Donderdagmiddag 14:02 uur, de telefoon gaat. ‘Anoniem’ verschijnt er op het beeldscherm. Normaal neem ik deze niet op, niks zo irritant als onbekende bellers! Maar vandaag na 16:00 uur zou dokter Martens mij bellen met de uitslag van het biopt, dus ik neem op (lees het eerdere blog van Yasmin: Onrustige cellen gevonden na uitstrijkje).
De uitslag van het biopt
“Mevrouw de Ronde, u spreek met de polikliniek Gynaecologie. Dokter Martens zou u vanmiddag bellen, maar ik bel u nu vast met de uitslag van het biopt.” Ik loop een beetje verdoofd weg van mijn werkplek en dan zegt ze: “het biopt is niet teruggekomen zoals we hadden gedacht. We moeten gaan behandelen.” Ze legt een hoop uit, maar het gaat een beetje langs me heen… Mijn hoofd is een bol watten, ik zit in een luchtbel! Ik vertel haar dat alles even moet indalen en dat ik wel terugbel als ik vragen heb.
Onwerkelijk
Het is tijd, Xavi moet naar de fysio dus ik sluit mijn pc af en roep: “tot morgen.” Ik rij naar Xavi z’n school en bel in de tussentijd mijn lieve vriendinnetjes. Ik hang tussen woede en verdriet en keihard lachen in… Ik voel me raar, maar we moeten door dus ik haal Xavi uit school en rij richting de fysio.
Nog steeds gaat er van alles langs me heen, ik zit in een onwerkelijk verhaal en ik speel de hoofdrol! Ik ga zelfs bijna bij de fysio weg zonder een nieuwe afspraak te maken. En geloof me als ik zeg: bij hem wil je een nieuwe afspraak… Misschien verrek ik binnenkort ook maar iets in mijn rug, maar dat terzijde!
Terwijl we naar huis rijden, zeg ik tegen Xavi dat we een hapje gaan eten omdat ik niet wil koken. Ik laat hem kiezen waar hij wil eten en hij kiest voor Ill Caretto (hoe verrassend, pasta is zijn favoriete eten) de beste Italiaan op Rotterdam-Zuid! Ik neem een wijntje, Xavi een cola (ja ook in deze situatie blijf ik een loedermoeder). We eten heerlijk en ik geniet! Ik geniet van dat lieve mannetje dat tegenover me zit en we kletsen over van alles en nog wat. Zijn goeie cijfers op school en het boekenbal van vrijdagavond.
Ik vertel hem hoeveel ik van hem hou en hoe trots ik op hem ben! Ik krijg een “jahaa mam” en een “ik ook van jou” terug, stiekem moet ik een beetje lachen om hem… Want dit is natuurlijk alles behalve stoer!
En nu…
We gaan naar huis, ik plof op de bank. In de war van dit rare verhaal waarin ik zit…. Verdrietig, boos, teleurgesteld en vol ongeloof. Dit gebeurt altijd de zus van de buurvrouw en die haar vriendin… En ik hoor diegene dus niet te zijn! Maar zoals mijn vriendin Deb tegen me zei: “Yas, ze maken ons de pap niet lauw.” We blijven keihard lachen, rare grappen maken en gaan met een beetje buikpijn de komende tijd met opgeheven hoofd tegemoet!
P.S. Oktober is borstkankermaand, mijn beste vriendinnetje van vroeger zit in deze strijd. Ze stuurt me nog stuurt een berichtje dat ze meeleeft met mijn verhaal… Ik besef me daardoor toch weer hoe blij ik ben dat ik op tijd erbij ben! Chantal is net als ik 36 jaar en ik wil hiermee zeggen:
Lieve allemaal. Check jezelf, ga bij twijfel naar de dokter en neem sommige dingen niet voor lief!!
En lieve Chan you can do this!!
