In plaats van elke dag hetzelfde ritueel volgen, ‘s ochtends naar het strand zandkastelen bouwen en ’s middags naar het zwembad, wilden we wel eens iets anders doen tijdens de vakantie. Mijn lief vond het tijd worden voor een echte vader-zoon activiteit: vliegeren op het strand.
Met een blij hoofd kwam hij even later de supermarkt uit gelopen, met een vlieger in zijn handen. Daar gingen we, op weg naar het strand. Onderweg probeerden we de verleidingen die we tegenkwamen, zoals de auto die als je er een muntje ingooit gaat bewegen, te weerstaan. Dat was nog niet makkelijk, want de jongens snapten nog niet dat we écht iets heel leuks zouden gaan doen. . . .
Eenmaal op het strand aangekomen duurt het even voordat de vlieger in elkaar is gezet, want dat blijkt toch iets moeilijker dan dat het plaatje op de verpakking doet vermoeden. De jongens worden al snel ongeduldig en beginnen te zeuren dat ze naar het zwembad willen. Ik probeer ze er met moeite van te overtuigen hoe leuk het is wat ze met papa gaan doen. Bedenkelijk kijken ze me aan en geloven volgens mij geen woord van wat ik zeg. Dat snap ik, want papa zit met een geconcentreerd, rood aangelopen hoofd zijn uiterste best te doen de vlieger in elkaar te zetten. Het ziet er nog niet uit alsof dat veel pret gaat opleveren.
Maar dan is het eindelijk zover, de vlieger is klaar. Helemaal goed ziet hij er niet uit, maar ik besluit wijselijk mijn mond te houden. Helaas, de eerste pogingen mislukken, want de vlieger wil de lucht niet in. Verbeten gaat mijn lief door met zijn pogingen. Op het moment dat de jongens bijna hun interesse in het vliegeren zijn verloren, schiet de vlieger opeens de lucht in. Hij doet het! Wat een pret! De gezichten van de jongens en manlief stralen en opeens wordt het leuk. De jongens rennen achter de vlieger aan en joelen dat zij nu het touwtje willen vasthouden. Dat mag alleen nog niet van papa, blij als hij is dat de vlieger het eindelijk doet. Helaas is dit van korte duur.
Al snel raakt de vlieger verstrikt in zijn eigen draad en zijn we minuten lang geconcentreerd bezig om de boel te ontwarren. Tot grote ergernis van de jongens, die inmiddels weer beginnen te zeuren. De pret is helemaal ver te zoeken als mijn oudste zoon roept: ‘ik wil nu echt niet meer vliegeren hoor papa!’. Maar daar wil mijn lief niets van horen, vastbesloten als hij is er een leuke activiteit met zijn zonen van te maken. Hij doet zijn best de vlieger weer de lucht in te krijgen, maar de jongens zijn hun interesse al verloren en rennen naar de speeltuin die zich iets verderop het strand bevindt.
Even later ren ik me in de brandende zon de longen uit mijn lijf om onze jongste zoon te redden van een val. Hij is op een of ander speeltoestel geklommen en klimt gevaarlijk over een randje. Gelukkig kan ik hem net op tijd opvangen. Na deze uitputtingsslag ben ik het helemaal zat en met mij de jongens.
Teleurgesteld en chagrijnig lopen we met z’n allen weer terug naar het vakantiehuisje. Mijn lief mokkend en mopperend achteraan. Misschien moet hij nog een paar jaartjes wachten voordat de echt leuke vader-zoon activiteiten ondernomen kunnen worden. Morgen volgen we in ieder geval weer gewoon ons ‘saaie’ vakantie ritueel: ’s ochtends naar het strand en ’s middags naar het zwembad. . . .
Liefs Laura
