This is awesome, mommy!

24 mei 2015

Afgelopen week ben ik voor het eerst alleen met Joris op vakantie gegaan. De reis ging naar Lanzarote, en het was voor Joris zijn eerste keer vliegen.

Woensdagavond 23:00, ik kan de slaap niet vatten en morgen vertrekken we om 2:30 al naar Schiphol. De zenuwen gieren door mijn lijf en houden mij dus klaarwakker. Kennelijk is Joris niet de enige die het spannend vindt om alleen met mij op vakantie te gaan. Het voelt zo anders, alsof ik nu ineens heel volwassen ben…

Om 2.00 schrik ik van de wekker wakker, dus toch nog een paar uurtjes geslapen, maar ik ben brak. Zodra mijn ogen open gaan, begint het weer te kriebelen….WE GAAN OP VAKANTIE!!!!! We zijn in geen jaren naar het buitenland geweest, en gezien het spierwitte huidje van mijn ex waren zonvakanties geheel uit den boze. Maar Joris en ik zijn echte strand en zonaanbidders, dus we hebben er zeker zin in. Nadat ik gedoucht en aangekleed ben, maak ik de kleine man wakker. In eerste instantie wil hij zich nog een keer omdraaien maar kennelijk komt dan ineens het besef binnen dat we gaan vliegen en hij schiet overeind met duizenden pretlichtjes in zijn prachtige donkerbruine ogen. Hij kijkt mij glunderend aan, springt heupwiegend uit zijn bed en zingt op een limbo-deuntje; wij gaan op vakantie, wij gaan op vakantie. Mama doet vrolijk mee. Oma en opa bekijken ons vanuit de gang met een dikke glimlach op hun lippen.

4:00 opa heeft ons bij de gate afgezet en wij lopen naar de incheckbalie. Joris kijkt zijn ogen uit en houdt mijn arm stevig vast. Ik had hem van te voren zo duidelijk mogelijk uitgelegd wat er allemaal staat te gebeuren op de vluchthaven, maar bijzonder blijft het. Nadat we de koffers ingeleverd hebben, en ingecheckt zijn, lopen we richting de douane. Nu heb ik zelf ook zo’n 11 jaar geleden voor het laatst gevlogen, dus de strengere douane controles zijn ook nieuw voor mij. We worden door een man in uniform naar een lopende band gewezen waarop wij al onze spullen in witte bakjes moeten leggen. We mochten gelukkig onze schoenen aanhouden, maar ik moest wel mijn vest uitdoen en stond te rillen in mijn topje…. Joris mocht als eerste in het x-ray hokje, voetjes op de stickers, mama staat vlakbij. Heel even zie ik een klein beetje angst in zijn ogen, die koker vindt hij dus maar niks… Maar hij blijft dapper stil staan, nadat hij klaar is mag ik erin. De beambte vraagt mij of hij Joris mag fouilleren. Ik meld hem dat dat van mij mag, maar dat hij dat beter ook even aan de kleine man zelf kan vragen. De goede man vraagt het en Joris kijkt mij vragend aan: ‘Wat was fouilleren ook al weer mama?’Ik meld hem dat de man op zijn lichaam met zijn handen naar ijzer e.d. gaat zoeken. Zijn vragende blik wordt nog groter;’Wat moet ik nou met ijzer doen?’ Ik vertel hem rustig dat de man op zoek ik naar wapens van ijzer. Zijn ogen worden zo groot als schotels, hij kijkt de man aan en ik weet dat hij een bijzondere opmerking gaat plaatsen… Na een strenge blik richting de beambte zegt hij met een zware stem; ‘Serieus??? Ik ben acht jaar, denk je nou echt dat ik van mijn moeder met wapens rond mag lopen!!!’ Ik proest het uit, en ook de beambte weet zijn gezicht niet in de plooi te houden. Met een zucht houdt Joris zijn armen omhoog en laat zich fouilleren. Hoofdschuddend loopt hij met mij richting de bakken om de spullen te pakken en zegt daarna tegen mij; ‘Snap jij die mensen nou? Welk kind mag nou van zijn ouders met wapens spelen!’ Ik kijk stiekem achterom en zie dat drie beambten hikkend van de lach ons nakijken, met een glimlach draai ik mij om en loop vrolijk richting het vliegtuig.

En dan is eindelijk het grote moment daar, we gaan vliegen! We hebben onze oordopjes in en beiden kauwen we op een flink stuk kauwgom. Joris zit aan het raam en ik vertel hem nogmaals rustig wat er zo gaat gebeuren en hoe dat gaat voelen. Hij ziet een beetje witjes en met een klam handje houdt hij mijn hand vast. Ik wrijf over zijn handje in de hoop hem een beetje gerust te stellen. De motors beginnen te brullen en het vliegtuig wint vaart, we worden zacht in onze stoelen geduwd en ik meld Joris vooral uit het raam te kijken, de zon is net opgekomen en het uitzicht moet spectaculair zijn. En dan is het vliegtuig los, Joris stuitert van spanning en plezier en met een glunderend koppie roept hij; This is awesome mommy, this is awesome!!!!

Delen op Facebook
Delen op Pinterest

Lees ook

corrigerend-ondergoed-1

Zo word je als moeder minder onzeker over je lichaam na de geboorte van je zoon

Ben je onlangs moeder geworden? Niet alleen is dat een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in je leven, ook kan...
ONTPLOFFINGSGEVAAR, IK ONTPLOF TEGEN MIJN KINDEREN

ONTPLOFFINGSGEVAAR

“DANIËL NIET DOEN! Kijk nou eens wat een zooi je hebt gemaakt. Kom er maar gelijk uit het is klaar...
samen in de tuin werken, groene vingers, kind tuin werken, plantjes planten, opvoeding

Groene Vingertjes

Sinds het lente is en de dagen steeds zonniger worden is dat voor ons het teken om de tuin onder...