Vlees vinden de meeste kinderen lekker. Maar ik vraag me elke keer weer af hoe kinderen het beleven als ze weten hoe een frikandel gemaakt wordt, of wat nu eigenlijk een gehaktbal is. Bij mijn zoons valt er veel onder de noemer: worst. Ook al is het een blinde vink.
Kip is duidelijker onderscheidbaar voor de jongens. Alhoewel ik de eerste jaren alleen maar kipfilet gaf, want stel je voor dat ze de botjes zien. Dan lusten ze het helemaal niet meer. Totdat we bij de barbecue kippenpootjes bij het pakket hadden zitten. Heerlijk kluiven, met de handen eten en het hele gezicht rood van de marinade. “ Dat is lekker”.
Dan zie je als ouder hoe vaak je nog verkeerd redeneert. We denken dat ze het liefst gemalen eten willen hebben. Maar natuurlijk hebben onze voorouders gejaagd en ook aan botten gekluifd. Waarom willen kinderen dat dan eigenlijk niet. Stom!
Maar mama weet natuurlijk ook wel hoe het werkt. Door de leuke sfeer van het barbecueën is alles lekker. Maar een tijdje later aten we weer kipkluifjes. Zo leuk hoe lekker ze aan het kluiven waren .
Maar de jongste had het al een keer gevraagd. Waar is dit vlees van? Toen heb ik uitgelegd dat het kip is en hoe het werkt met slachten etc. Een beetje aftastend om te kijken hoe ze daar tegenover staan. Door het voorverpakte vlees in de supermarkt wordt het natuurlijk ook moeilijker te bevatten.
Een tijdje later hadden we weer kippenkluifjes en zegt mijn jongste: “Mama, we moeten wel tegen de jagers zeggen dat ze niet alle kippen moeten afschieten, omdat er anders geen kippen meer op de boerderijen zijn”.
Oh wat fijn, dat we als kind en ouder eigenlijk gewoon op hetzelfde niveau zitten. Het is prima om vlees te eten. We moeten daar niet zo moeilijk over doen, maar wel zorgen dat het in balans blijft en dat de dieren ook nog de andere functie moeten blijven houden waarvoor ze geboren worden. Gewoon rondsnuffelen op een boerderij.
