Winterpret

12 februari 2012

Na een lang aansukkelende winter en het voorjaar al bijna in zicht is het eindelijk zover. Het begint met enkele witte vlokjes, maar al snel is het landschap bedekt met een dun, wit laagje dat snel aangroeit tot een dik pak sneeuw. Terwijl de treinen vastlopen, de files langer en langer worden en de veldbedden vast worden klaargezet op Utrecht centraal, kijk ik genietend naar buiten. De sneeuwvlokken dwarrelen voor mijn ogen en ik zie de omgeving witter en witter worden. Wat word ik hier blij van, de sneeuwpret kan beginnen!

De jongens raken al snel door het dolle heen. In hun korte leventje heeft het elke winter nog gesneeuwd, dus ze snapten er niets van dat dit nu nog niet was gebeurd. Het is toch pas echt winter als er sneeuw ligt? Met open mond staan ze voor het raam te kijken wat er zich buiten afspeelt. Dan gaat de bel. Het is de buurman; of mijn jongens buiten komen spelen met zijn zoontje. Dat is leuk! Even wordt er flink tegengestribbeld als de jassen, handschoenen en laarzen aan moeten, de mutsen op en sjaals om. Het duurt dus even en heel wat tranen en frustratie later staan we eindelijk buiten. De buurman en zijn zoontje zijn in geen velden of wegen te bekennen.

Er ligt al zoveel sneeuw dat we sneeuwballen kunnen gooien. Een sneeuwbal komt net naast de deur van buren neer, als deze open gaat en het buurjongetje naar buiten wordt geduwd. ‘Daag, veel plezier’ hoor ik de buurman nog net roepen, voordat hij de deur dicht doet en weer achter zijn behaaglijke verwarming kruipt. Voor het raam staat hij druk te gebaren naar zijn zoontje. Maar die verroert zich niet. Terwijl de jongens en ik gierend van pret een sneeuwballen gevecht houden kijkt het buurjongetje met grote ogen naar ons.

Het sneeuwt gestaag door en dus besluiten we met de slee naar een heuveltje in de buurt te gaan. Ik zie de angst heel eventjes in de ogen van de jongens als ze het besneeuwde heuveltje zien. Maar nadat ik ze heb voorgedaan hoe leuk het is om van zo’n heuveltje af te sleeën, is het hek van de dam. Ze willen ook, en wel nu! Wat een pret, gierend suizen ze de berg af. Na een half uurtje zijn ze zo vaak in de sneeuw gevallen dat hun broeken door en door nat zijn en de kou toeslaat. We gaan naar huis en een paar minuten later zitten wij intens tevreden en tintelend achter een kop warme chocomelk.

De dagen daarna blijft het koud en vriest het flink. Overal wordt geschaatst en langzaamaan voel ik het kriebelen. Maarja, spuit elf als ik ben heb ik natuurlijk nog geen schaatsen voor mijn jongens geregeld. Dus struin ik elke potentiële winkel af waar ze schaatsen zouden kunnen verkopen. ‘Nee hoor mevrouw’ hoor ik als een echo steeds opnieuw ‘u bent veel te laat, alle schaatsen zijn uitverkocht’.  Alle internetwinkels probeer ik tot ik uiteindelijk één paar ijzers vind waar mijn oudste zoon op kan schaatsen. Zielsgelukkig met deze aankoop rijden we zo snel mogelijk naar het dichtsbijzijnde park waar zich een hele mooie ijsbaan bevindt.

Dan begint het gevecht om de ijzers aan te krijgen. Mijn meneertje wil niet en zet het op een krijsen. ‘Ik wil naar huis, ik heb het koud!!’ gilt hij. Ondertussen probeer ik toch de ijzers om zijn laarzen te wurmen. Het lukt niet. Mijn vingers doen inmiddels pijn van de kou. Mijn jongste zoon weet niet goed wat hij moet doen en vindt het wel een goed idee om mee te gaan huilen. Binnen de kortste keren sta ik dus met twee krijsende jongetjes en zere handen van de kou op de ijsbaan, waar verder iedereen glundert van pret. Mijn jongste roep ‘ik wil, ik wil!’ en dus besluit ik hem maar de ijzers onder te binden. Dat gaat hartstikke goed en hij scheurt er direct mee weg. Tot jaloezie van mijn oudste. Nu wil hij ook natuurlijk. Gillend rent hij achter zijn broertje aan ‘ze zijn van mij!!’. Uiteindelijk besluiten we om en om de schaatsen onder te binden en wordt het toch nog leuk.

Na deze middag vol frustratie én veel plezier zitten we even later in het zonnetje genietend achter een kop warme chocomelk. Dit is de ultieme winterpret. Toch ben ik stiekem wel blij dat het bijna weer gaat dooien en het voorjaar voor de deur staat . . . .

Liefs,

Laura

 

 

Delen op Facebook
Delen op Pinterest

Lees ook

corrigerend-ondergoed-1

Zo word je als moeder minder onzeker over je lichaam na de geboorte van je zoon

Ben je onlangs moeder geworden? Niet alleen is dat een van de meest ingrijpende gebeurtenissen in je leven, ook kan...
ONTPLOFFINGSGEVAAR, IK ONTPLOF TEGEN MIJN KINDEREN

ONTPLOFFINGSGEVAAR

“DANIËL NIET DOEN! Kijk nou eens wat een zooi je hebt gemaakt. Kom er maar gelijk uit het is klaar...
samen in de tuin werken, groene vingers, kind tuin werken, plantjes planten, opvoeding

Groene Vingertjes

Sinds het lente is en de dagen steeds zonniger worden is dat voor ons het teken om de tuin onder...