Een tijdje geleden zijn er bij Yasmin’s uitstrijkje onrustige cellen gevonden. Ondertussen staat deze alleenstaande moeder onder behandeling bij het ziekenhuis. ziekenhuisbezoek
Na toch wel wat weken wachten was het donderdag eindelijk zo ver… mijn ziekenhuisbezoek deel 3!
Slapen doe ik al weken slecht, terwijl ik vreselijk moe ben. Compleet versleten kwam ik dan toch mijn bed uit, Xavi moet immers naar school. Gezien de Sinterklaaskoorts die er heerst in het land, verlopen de ochtenden niet altijd even soepel. Toch krijgen we het voor elkaar om op tijd op school te verschijnen inclusief gymspullen en broodtrommels. Er is flink rumoer op school. De pieten zijn geweest en hebben wat achtergelaten in alle geknutselde schoenen. Het ene kind stuitert nog harder door de gang dan de andere, maar Xavi heeft gym. Dus hup hup omkleden vriend!
Ik rij naar m’n schoonzus voor een bak koffie en probeer mijn kleine nichtje Manu zover te krijgen dat ze mij laat zien hoe goed ze loopt. Jullie snappen dat zij denkt ’toedeloe tante MinMin’, maar uiteindelijk zie ik haar toch stappen en als ik dan enthousiast roep “jaaaaaah Manu” ploft ze weer op de grond. Mijn broer stapt binnen na zijn 24-uurs dienst bij de brandweer. We drinken nog een bak koffie en ik ga weer naar huis.
Ziekenhuisbezoek
Ik kijk de tijd voorbij en probeer nog een uurtje te slapen.
Om 14:25 uur word ik opgehaald door mijn vriendin Zeliha, we rijden richting het ziekenhuis en ik ben onwijs gespannen. Ik zie gewoon op tegen het onderzoek, in de auto wordt weinig gelachen. We parkeren, lopen naar het ziekenhuis en halen wat te drinken. Zeliha heeft trek en probeert me nog wat aan te smeren maar ik krijg geen hap door m’n keel. We melden ons en wachten.
Dan hoor ik “mevrouw de Ronde?” We staan op en lopen mee met de dokter.
Eendenbek mee naar huis
We proberen wat te grappen over de eendenbek die we eigenlijk toch wel mee willen hebben als souvenir. Terwijl ik mijn broek uitdoe hoor ik Zeliha roepen: “Yas kijk, we hebben er één.” Ik moet keihard lachen en ga zitten. Dokter Martens vraagt of ik weet wat er gaat gebeuren en ik vertel haar dat ik dat ongeveer weet. Ze vraagt of ze het nogmaals moet uitleggen, maar ik zeg “Nee hoor, begin maar gewoon ik zie of voel het wel”
Ze verdoofd me en haalt weefsel weg om dit vervolgens dicht te branden, de tranen staan in mijn ogen en ik begin te trillen. Ik voel dat ze bezig is. Pijn is een groot woord maar fijn is anders. Als ze klaar is vraagt ze hoe ik me voel. Ik weet niet hoe ik me voel, ik voel me raar. Ik mag me aankleden en naar de uitslaapkamer.
Als ik ga zitten begin ik te huilen, ik ben op, zit vol spanning, ik moet bijkomen…
Ik moet weer twee weken wachten op de uitslag. De verwachting is dat dit weefsel en dan gaat het met name om de snijranden ook met Cin2 terug komt. In dit geval is dat dan positief, terwijl ik dus door diezelfde Cin2 vandaag in die stoel lag. Met die uitslag mag ik zes maanden wegblijven, als ik het goed begrepen heb. Hoe ingewikkeld kan het toch zijn. Belangrijkste is toch wel dat het niet slechter terug komt en dat we eindelijk die champagne kunnen openmaken!!
