Na maanden op de wachtlijst te hebben gestaan krijg ik eindelijk het verlossende telefoontje. De woensdag na zijn vijfde verjaardag mag mijn oudste zoon beginnen. Zwemles. Door de vele horrorverhalen die ik hierover gehoord heb verheug ik me er niet echt op. Mijn zoon daarentegen kan niet wachten. . .
Veel te vroeg gaan we die woensdag op pad. Het zwembad blijkt veel dichterbij dan ik had verwacht en dus komen we ruim een half uur te vroeg aan. Mijn zoon is rustig, relaxed. Bijna alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat hij zodadelijk voor het eerst zonder mij in het zwembad springt. Bij mij is de rust ver te zoeken. Ik vind het spannend. Ben zenuwachtig en gestrest.
Ik duw de deur open. De warme, vochtige lucht valt als een klamme deken over mij heen. Tientallen kleuters krioelen voor mijn voeten in deze veel te kleine ruimte. Hun gestreste, opgefokte ouders delen bevelen uit aan hun kroost. De warmte is niet te harden, verstikkend. Eerst moeten de schoenen uit en dan lopen we op blote voeten naar de kleedkamer. Die is zo mogelijk nog kleiner en de temperatuur lijkt hier ongekende hoogten te bereiken. Ik kijk om me heen en zoek een plekje waar we kunnen zitten. Ik vind het niet. Midden in die beklemmende ruimte help ik mijn zoon zijn kleren uit te doen. Mijn jongste besluit ondertussen breeduit op de grond te gaan liggen en blokkeert zo de doorgang die er al nauwelijks was. Ik laat hem gaan. Het zweet gutst in kleine straaltjes van mijn voorhoofd. Langzaam, omdat ik me nauwelijks kan bewegen, kleed ik mijn zoon uit en trek zijn zwembroek aan. Ik kijk naar hem en zie zijn ogen oplichten als de deur naar het zwembad opengaat. ‘Daar is het zwembad!’ roept hij enthousiast terwijl hij met zijn vinger naar de inmiddels weer dichtgeslagen deur wijst. Hij heeft er zin in.
Dan wordt de start van de zwemles aangekondigd met een harde bel. Ik zie alle kindjes door de deur naar het zwembad gaan en geef mijn zoon een zoen. Daar gaat mijn stoere, grote vent. Voor het eerst zonder papa of mama en zonder bandjes het grote zwembad in. Ik mag even blijven kijken en voel de tranen branden in mijn ogen. Na een paar minuten worden de toekijkende ouders het zwembad uitgedirigeerd en moet mijn zoon het zonder mij doen. Ik steek mijn duim naar hem op, maar hij is me al vergeten. Enthousiast is hij met zijn hoofd onder water aan het zoeken naar de niet bestaande vissen.
Na anderhalf uur mag ik hem weer ophalen. Ik wacht op hem in de benauwde, drukke kleedkamer. Hij komt vrolijk binnenlopen en terwijl ik hem probeer af te drogen vertelt hij honderd uit. Weer heb ik nauwelijks ruimte en stoot ik om de haverklap iemand aan. Ik probeer de kleren over zijn klamme lijfje te krijgen. Ik trek en sjor, maar het lukt nauwelijks. Mijn zoon merkt er niks van. Hij praat en praat. ‘Ik wil elke dag en nacht zwemmen’ zegt hij nadenkend en terwijl hij mijn gezicht vastpakt om mijn aandacht te trekken vervolgt hij ‘ik wil hier wonen mama’. Ik laat deze zin even op me inwerken. ‘Kan dat?’ vraagt hij dan serieus.
Om me heen lopen natte kleuters druk pratend door elkaar op zoek naar hun vader of moeder. Het hoge, schelle geluid van hun opgewonden stemmen doet pijn aan mijn oren. Maar ik heb er geen last van. Ik voel de warmte niet. Ik kijk naar mijn zoon en geniet. Mijn zoon, die de zoveelste mijlpaal in zijn korte leventje heeft bereikt. Wat ben ik trots!
Liefs,
Laura
